Επικαιρα Θεματα

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2017

 Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὅταν ὁ Χριστός μας, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλαβε σάρκα καί ἔγινε ἄνθρωπος, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν δοσμένη τήν καρδιά τους σέ ἄλλους θεούς, τά πάθη καί τούς φόβους τους.

Οἱ θεοί αὐτοί ἦταν ἰσχυροί καί δυνατοί. Ζητοῦσαν ἀπό τούς ἀνθρώπους πολλές θυσίες, ἀκόμα καί ἀνθρωποθυσίες. Ἦταν θεοί φοβεροί, καί οἱ ἄνθρωποι φοβούνταν νά τούς ἀντικρύσουν και, πολύ περισσότερο, νά τούς ἀντιμετωπίσουν. Οἱ θεοί αὐτοί ἦταν μακρυά, ἀπρόσιτοι ἀπό τούς ἀνθρώπους. Τούς ἐνέπνεαν τόν φόβο καί τούς κρατοῦσαν σκλαβωμένους στίς ἐπιθυμίες τους. Ὅποιος ἔκανε τό λάθος νά ἀμφισβητήσει τήν ἐξουσία καί τήν δύναμη τους, τόν τιμωροῦσαν ἀμείλικτα, μέ σκληρό τρόπο.

Οἱ ἄνθρωποι, παρασυρμένοι ἀπό τόν φόβο τους καί ἀπό τίς ἀδυναμίες τους, ἀκολουθοῦσαν αὐτούς τούς θεούς καί τούς προσέφεραν ὅ,τι νόμιζαν πώς θά τούς ἐξευμενίση. Ἦταν κλεισμένοι στό σκοτάδι τους, χωρίς ἐλπίδα κάποιος νά τούς λυπηθῇ.

Ὅταν εἶχεν ἔλθει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ κατάλληλος καιρός, διάλεξε ὁ Δημιουργός νά κατέβῃ στήν γῆ καί νά ἐπαναφέρῃ τό πλάσμα του ἐκεῖ, ἀπ΄ ὅπου εἶχε φύγει. Κοντά Του, στήν ἀρχαία μακαριότητα. Σέ ἀντίθεση, ὅμως, μέ τούς ψεύτικους θεούς, ὁ Ἀληθινός Θεός δέν τρομάζει τούς ἀνθρώπους, οὔτε ἐκβιάζει τήν θέλησή τους.

Δέν ἔρχεται μέ τήν δόξα Του καί τήν μεγαλοπρέπειά Του, γιατί, ὅπως εἶχε πεῖ πρίν αἰῶνες στόν Μωϋσῆ, δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού θά δεῖ κατάματα τόν Θεό καί θά ζήσῃ.

Γι᾿ αὐτό ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, μέ ἀπόλυτο σεβασμό καί ἀγάπη στό δημιούργημά Του, διαλέγει ἄλλον τρόπο νά ἔρθῃ ἐδῶ στή γῆ. Μᾶς τόν περιγράφουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ὁ Καθήμενος ἐπί τῶν Χερουβίμ Θεός βρίσκεται σήμερα, ὡς βρέφος πάνω στή γῆ, καί αὐτός πού εἶναι ἀθέατος ἀπό τά ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ, πού δέν μποροῦν νά δοῦν, ὄχι μόνο τήν φύση Του, ἀλλ᾿ οὔτε τήν λαμπρότητα τῆς δόξης Του καί γι᾿ αὐτό σκεπάζουν τά μάτια τους μέ τίς φτεροῦγες τους, Αὐτός βλέπεται μέ αἰσθητά, μέ τά σαρκικά μάτια, ἐφ᾿ ὅσον ἔγινε σάρκα. Αὐτός, πού ὁρίζει τά πάντα καί δέν ὁρίζεται ἀπό κανένα, περιλαμβάνεται σέ μιά πρόχειρη φάτνη».

Μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὁ Χριστός ἀλλάζει τόν κόσμο καί τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Τοῦ διώχνει κάθε φόβο καί ὑποταγή. Τόν κάνει φίλο, τόν κάνει ἀδελφό. Τόν κάνει νά εἶναι μέτοχος τῆς χαρᾶς, τῆς γαλήνης καί τῆς εὐφροσύνης.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως εὔκολα ξεχνᾷ. Ἔτσι, ἀκόμα καί σήμερα, ἡ εἰδωλολατρεία συνεχίζει νά εἶναι κυρίαρχη ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά μήν προσφέρουν, πλέον, θυσίες στούς θεούς, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι, οἱ θεοί εἶναι ὅμως πολύ πιό ἀπαιτητικοί τώρα. Οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται, ὄχι νά προσφέρουν θυσίες, ἀλλά νά θυσιαστοῦν οἱ ἴδιοι στούς θεούς τῆς νέας εποχῆς.

Τά νέα εἴδωλα εἶναι πιό σκληροί δυνάστες ἀπό ὅ,τι οἱ παλιοί θεοί. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλέον δοῦλος τους, γιατί ξέχασε τά δῶρα πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός, μέ τήν ἐνανθρώπησή Του. Τόν σαγηνεύουν τά πλούτη, ἡ δόξα, ἡ ἐπιτυχία. Θέλει νά αἰσθάνεται κυρίαρχος, παρόλο πού εἶναι δοῦλος στά πάθη του. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅμως, ἀντί νά εἶναι εὐτυχισμένος, εἶναι πολύ πιό δυστυχισμένος, ἀπελπισμένος καί φοβισμένος.

Ἡ μόνη λύση στά προβλήματα, πού τοῦ φέρνουν ὅλες αὐτές οἰ περιπλανήσεις του, εἶναι καί πάλι τό μικρό Βρέφος πού βρίσκεται γι᾿ αὐτόν στή Φάτνη. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, πού θέλει ὅλοι νά σωθοῦν καί νά ἔλθουν σέ ἐπίγνωση τῆς μόνης ἀλήθειας, τῆς δικῆς του Ἀλήθειας.

Ἔτσι, ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς λέει, ἄν γνωρίσουμε τήν Ἀλήθεια, αὐτή θά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό κάθε ψεῦδος, ἀπό κάθε πάθος, ἀπό κάθε τυραννία.

Εὐφρόσυνα Χριστούγεννα, μέ παρόντα τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

 Ὁ Θεός μεθ᾿ ἡμῶν.

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας καί Ποιμενάρχης Σας.

 

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καὶ Βάρης ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ 14 (115 21)

ΚΘ’ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ 

     Ἡ ΚΘ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγματοποιήθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στή Λεπτοκαρυά Πιερίας, ἀπό 30 Ὀκτωβρίου ἕως 1 Νοεμβρίου 2017, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος κ. Γεωργίου καί ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνατίου, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα: «Ψευδοπροφῆτες – Ψευδομεσσίες καί ἔσχατα», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα Πορίσματα:

Ὁ καθορισμός ἡμερομηνιῶν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπίκληση διαφόρων πολιτικῶν, κοινωνικῶν καί φυσικῶν φαινομένων, ἀποτελεῖ μόνιμο πειρασμό στό γίγνεσθαι τῆς ἱστορίας, στόν ὁποῖο ὑπέκυψαν οὐκ ὀλίγες αἱρετικές κινήσεις καί πρόσωπα μεμονωμένα, μέ συνέπεια νά προβάλλουν πλῆθος συγκεχυμένων γνωμῶν καί θεωριῶν ἐσχατολογικῆς φύσεως.

Ταυτοχρόνως, δέν ἀπουσιάζει ἀπό τό ἱστορικό προσκήνιο καί ὁ ἰσχυρισμός προσώπων πού διατύπωσαν θέσεις ὅτι ἀποτελοῦν, κατά περίπτωση, ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ πού ἔρχεται γιά νά πραγματοποιήσει μιά νέα ἀποστολή, ἰσχυρισμός πού διατυπώθηκε καί ἀπό παραθρησκευτικές κινήσεις.

Τόσον οἱ αἱρετικές κινήσεις, ὅσο καί νεώτεροι ψευδόχριστοι καί ψευδομεσσίες, στό πλαίσιο μιᾶς ἐλλειμματικῆς καί ἐσφαλμένης προσέγγισης καί κατανόησης τῶν ἐσχάτων, συστηματικά καλλιέργησαν στούς ὀπαδούς τους, ὄχι μόνο τήν ψευδαίσθηση στιγμιαίας σωτηρίας, ἀλλά καί τό ἐγωιστικό φρόνημα ὅτι συγκροτοῦν κλειστή ὁμάδα ἐκλεκτῶν, πού θά ἐπιβιώσουν ἀπό τά καταστροφικά γεγονότα, τά ὁποῖα συνήθως συνοδεύουν τίς ἐσχατολογικές θέσεις καί ψευδοπροφητεῖες τους.

Οἱ ψευδόχριστοι καί οἱ ψευδοπροφῆτες εἶναι παρόντες ἤδη στήν Παλαιά Διαθήκη καί στό ἱστορικό προσκήνιο ἀπό τά πρῶτα βήματα τῆς Ἐκκλησίας στήν πορεία της γιά τόν εὐαγγελισμό τοῦ κόσμου. Οἱ προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη ἀνακοινώνουν τό θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τά γνωρίσματα τῶν γνησίων προφητῶν πού τούς διακρίνουν ἀπό τούς ψευδοπροφῆτες εἶναι: α) ἡ ἐπαλήθευση τῶν ἐξαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ καί β) ἡ συμφωνία τῶν προφητικῶν ἐπαγγελιῶν μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στό πλαίσιο τῆς πιστότητας καί τῆς τήρησης τῶν ὅρων τῆς Διαθήκης.

Τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τῶν προφητῶν συνίσταται στό ὅτι: α) ὁ Θεός εἶναι κύριος τῆς ἱστορίας, β) καλεῖ τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια, γ) ἐπαγγέλλεται τήν κρίση τοῦ Θεοῦ σέ περίπτωση ἀμετανοησίας καί δ) ἀναγγέλλει τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, τή δύναμη καί τή μεγάλη δόξα Του.

Οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, σέ ἀντίθεση μέ τούς μάγους καί τούς μάντεις τῆς ἀρχαίας Ἀνατολῆς, εἶναι οἱ ἀληθινοί ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν τόν τίτλο «ὁ βλέπων», «ὁ ὁρῶν», ἤ «ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ» καί ἡ διακονία τους ἀποβλέπει στό σχέδιο τῆς σωτηρίας, τό ὁποῖο θά ἐκπληρωθεῖ μέ τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Τό ἱερό Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν μεσσιανικῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός καί ἀληθινός Μεσσίας, τό Α καί τό Ω, ἡ ἀρχή καί τό τέλος, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ὄχι μόνο κάθε ἀναμονῆς καί προσδοκίας, ἀλλά καί κάθε ἀποκάλυψης μέ τήν ἱστορική ἔννοια καί τήν ἐσχατολογική προοπτική. Αὐτό σημαίνει ὅτι κέντρο τῆς προφητείας εἶναι τό ἱστορικό παρόν, ἡ ἐκπλήρωση καί πραγματοποίησή της μέσα στήν ἱστορία. Κάθε ἄλλη μελλοντολογική προοπτική, ἀποκομμένη ἀπό την χριστοκεντρική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει παραποίηση τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου καί τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας καί, κατ’ ἐπέκταση, αἱρετική ἑρμηνεία τῆς προφητείας.

Ὁ ἀρχικός Προτεσταντισμός ἀπέρριψε κατά τρόπο σαφῆ τήν περί ἐπιγείου χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ δοξασία ὡς ἀντίθετη πρός τήν Ἁγία Γραφή. Στά χρόνια πού ἀκολούθησαν, ἡ χιλιαστική δοξασία ἔγινε ἀποδεκτή καί ἐκφράστηκε στούς 17ο καί 18ο αἰῶνες ἀπό σημαντικούς ἐκπροσώπους διαφόρων τάσεων τοῦ Εὐσεβισμοῦ. Στή συνέχεια, ἡ δοξασία αὐτή θά ἐμφανιστεῖ μεταγενέστερα, κατά τόν 19ο καί τόν 20ο αἰώνα μέσα στόν προτεσταντικό κόσμο σέ διάφορα ἐπιμέρους ὑποσύνολα κατά τρόπο δυναμικό καί συστηματικό.

Ἡ χιλιαστική δοξασία μέ μία ποικιλία ἐκδοχῶν της ὡς πρός τήν κατανόησή της καί μέ ἔκδηλη τή ριζική ἀσυμφωνία ἑρμηνείας τῶν ἰδίων ἁγιογραφικῶν χωρίων, ἀποτελεῖ διδασκαλία, ὄχι μόνο τῶν γνωστῶν αἱρετικῶν κινήσεων τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ», τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ζ’ Ἡμέρας καί τῶν Μορμόνων, ἀλλά εἶναι παροῦσα καί σέ ποικίλες προτεσταντικές κινήσεις.

Ἡ χιλιαστική δοξασία στίς διάφορες προτεσταντικές κινήσεις ἐμφανίζεται, ὄχι μόνο στίς δυτικές κοινωνίες, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, σέ συνδυασμό μάλιστα μέ τό γεγονός ὅτι διάφορα ἱστορικά φαινόμενα, ὅπως μάστιγες, πόλεμοι, λοιμοί κ.ἄ. χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀποδείξεις τοῦ ἐπικείμενου τέλους.

Βασικό γνώρισμα, ἐπίσης, πολλῶν προτεσταντικῶν κινήσεων καί συγγραφέων, πού ἀποδέχονται τίς ἐσχατολογικές χιλιαστικές θεωρίες, ἀποτελεῖ καί ὁ μόνιμος πειρασμός τους νά προσπαθοῦν νά προσδιορίσουν καί νά ταυτοποιήσουν ἐσχατολογικές ἀναφορές τῆς Ἁγίας Γραφῆς μέ συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.

Ἀποτελεῖ παραδοξότητα τό γεγονός ὅτι αὐτή ἡ δοξασία, ἐνῶ γιά τούς παραδοσιακούς προτεσταντικούς κλάδους, τούς Λουθηρανούς δηλαδή καί τούς 3 Μεταρρυθμισμένους μέχρι σήμερα, ὄχι μόνο δέν ἔχει βιβλικό ἔρεισμα, ἀλλά ἔχει σαφῶς ἀντιβιβλικό χαρακτήρα καί δέν ἀνήκει στό περιεχόμενο τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, γιά τά προτεσταντικά ὑποσύνολα εἶναι αὐτονόητη βιβλική διδασκαλία.

Οἱ ἑρμηνεῖες τῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν τῶν αἱρετικῶν κινήσεων στή συνάφεια αὐτή ἐμπεριέχουν λογικές ἀντιφάσεις καί αὐθαίρετους ἰσχυρισμούς καί δομοῦν ἕνα λαβύρινθο ἀνορθολογισμοῦ καί σύγχυσης μέ θρησκευτική ἐπένδυση βιβλικῶν, δῆθεν, μαρτυριῶν γιά τά ἔσχατα.

Τά Κινήματα τῶν Πεντηκοστιανῶν, στήν προσπάθειά τους νά ἀποδείξουν ὅτι ὁπωσδήποτε κατέχουν τό χάρισμα τῆς προφητείας, παραθέτουν προσωπικές μαρτυρίες τῶν μελῶν τους γιά προβλέψεις σχετικές μέ τή λύση ἀνυπέρβλητων προβλημάτων, μέ τήν ἐξέλιξη ἱστορικῶν γεγονότων, καί ἰδιαίτερα γιά τό τί θά συμβεῖ στά ἔσχατα. Ἐπικεντρώνουν τήν προσοχή τους ἰδιαίτερα στή λεγόμενη «ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας», στήν ἐμφάνιση καί κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου καί στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Σύμφωνα, ὅμως, μέ τούς φορεῖς τῆς ἐν Χριστῷ θείας ἀποκαλύψεως, οἱ θεωρούμενες ὡς προφητεῖες τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ψευδοπροφητεῖες διότι: Πρῶτον, δέν διατυπώνονται κατ' ἐντολήν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Δεύτερον, λέγονται ἀπό πρόσωπα πού ἀποσκοποῦν νά θεμελιώσουν τήν πλάνη σέ θέματα πίστεως, ζωῆς καί λατρείας τοῦ Θεοῦ. Τρίτον, λέγονται ἀπό ἀνθρώπους, τῶν ὁποίων τό ἦθος εἶναι τελείως ξένο πρός τό ἦθος τῶν γνησίων προφητῶν τοῦ Θεοῦ. Τέταρτον, οἱ προφητεῖες αὐτές δέν ἐπαληθεύονται.

Στούς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά», ἐκτός ἀπό τόν ἀντιβιβλικό καί παράδοξο ἰσχυρισμό ὅτι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἤδη ἀοράτως, ἡ ἐσχατολογία τῆς αἵρεσης καί οἱ κατά καιρούς διατυπωθεῖσες ψευδοπροφητεῖες λειτούργησαν ὡς μηχανισμός ψυχολογικῆς πίεσης. Ἡ διάψευσή τους εἶχε τραγικές συνέπειες σέ προσωπικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο. Πρώην μέλη τῆς «Σκοπιᾶς» μαρτυροῦν ὅτι ἀποχώρησαν, καθώς ἡ παταγώδης διάψευση τῶν ψευδοπροφητειῶν ἔγινε ἀφορμή ἀφύπνισης καί ἀπομάκρυνσής τους ἀπό τήν αἵρεση.

Διαπιστώθηκε ὅτι στά σύγχρονα φαινόμενα ψευδοπροφητείας καί πλάνης ἐντάσσονται καί ἀποκρυφιστικές θεωρίες «τηλεπωλητῶν» καί «μελλοντολόγων», οἱ ὁποῖοι, μέ τήν ἐσφαλμένη νοηματοδότηση βιβλικῶν ἑβραϊκῶν ὅρων (π.χ. «Ἐλοχίμ», «Νεφελίμ» κ.ἄ.), παρεκκλίνουν σοβαρά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀπορρίπτοντας τήν Παλαιά Διαθήκη, τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Μέ τήν ἐπιλεκτική χρήση θέσεων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ἤ συγχρόνων κληρικῶν, οἱ παραπάνω προωθοῦν ἀνορθολογικές καί κακόδοξες θέσεις σχετικά με τά ἔσχατα.

Γενικῶς, τό ἔργο τῶν ψευδοπροφητῶν καί τῶν ψευδομεσσιῶν εἶναι ἕνα εἶδος ἀκήρυκτης ἀντίδρασης πρός τήν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔναντι αὐτῶν οἱ Χριστιανοί ὀφείλουν νά μήν ἐνδώσουν, νά μήν ἐγκαταλείψουν ἤ νά μειώσουν τόν ἀγώνα τους. «Μφ παντϟ πνεϾµατι πιστεϾετε» ( Α΄ ΄ἸωΣν. δ΄ 1).

Ἡ Συνδιάσκεψη ἀνανεώνει τό Ψήφισμα τῆς ΚΗ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, διά τοῦ ὁποίου ἐκφράζεται ἡ συμπαράστασή της σέ Ὀρθόδοξους φορεῖς καί πρόσωπα, τά ὁποῖα διώκονται δικαστικῶς ἀπό νεοφανεῖς αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες, καθόσον δέν ἐξέλιπαν οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους εἶχε ἐκδοθεῖ τό Ψήφισμα.

 Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τόν Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.

 Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως † Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνάτιος 

Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν:

Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός

Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ

Πατριαρχείου Σερβίας, Ἱερομόναχος Εὐσέβιος Mεάντζια

Πατριαρχείου Ρουμανίας, Καθηγητής Κυπριανός Στρέτζα

Πατριαρχείου Βουλγαρίας, Μητροπολίτης Βράτσας Γρηγόριος

Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πρωτοπρ. Δημήτριος Κωστόπουλος

Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρ. Κυριακός Τσουρός

Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, Ἐπίσκοπος Σιεματίτσε Βαρσανούφιος Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας , Ἀρχιμ. Κοσμᾶς Πρίφτης

Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη

 † Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος Γεώργιος 

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως

 † Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνάτιος

 ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 2017- 2018

• Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων μας καί τίς εὐλογίες τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου ἀρχίζουν, ἀπό τό Σάββατο 30-9-17, μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, τά μαθήματα τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων τῆς Ἐνορίας μας. Εἶναι γεγονός ὅτι, τά τελευταῖα χρόνια τά Κατηχητικά Σχολεῖα ἔχουν δυσφημισθεῖ καί κατασυκοφαντηθεῖ, ἀπό ὑπευθύνους καί ἀνευθύνους τοῦ καιροῦ μας, χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία. Λένε μάλιστα οἱ «σοφοί» τῆς σύγχρονης πραγματικότητας ὅτι, τά παιδιά τοῦ  Κατηχητικοῦ συνήθως ἀκολουθούν τό δρόμο τοῦ Μοναχισμοῦ καί γιά τό λόγο αὐτό εἶναι ἐπικίνδυνο γιά τήν κοινωνία μας. Θά γνωρίζετε βέβαια Ἀδελφοί, ἀπό τίς στατιστικές πού κυκλοφορούν ὅτι, μόνο ἔνας στούς 8.000 χιλιάδες Ἕλληνες καί Ἑλληνῖδες εἶναι Μοναχός ἤ Μοναχή καί οἱ ὁποῖοι βέβαια κατά τούς «καλοθελητές» βλάπτουν δῆθεν τήν κοινωνία μας. Δέν μᾶς λένε ὅμως, ὅλοι αὐτοί πού κόπτονται γιά τήν ἀκεραιότητα τῆς κοινωνίας μας, πόσοι Νέοι καί Νέες ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, μακριά ἀπό τά Κατηχητικά καί τή συμμετοχή τους στά Ζωοποιά Της Μυστήρια, βρίσκονται στή δίνη τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ ἀλκοολισμοῦ καί κάθε ἄλλου εἴδους παραβατικότητας; Ἔχουν καμιά σχέση οἱ στατιστικές αὐτές μ’ αὐτή τῶν παιδιῶν τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι καιρός ὅλοι μας μικροί καί μεγάλοι, Γονεῖς, Κηδεμόνες καί Ἐκπαιδευτικοί νά δοῦμε μέ διαφορετικό «μάτι» τή συμμετοχή, τῶν Βαπτισμένων κι ὄχι ἀβάπτιστων Παιδιῶν, στά Κατηχητικά τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ σύνταξη στό Χριστό καί στό Ἅγιο θέλημά Του, πού ὑποσχέθηκαν Ἀνάδοχοι καί Γονεῖς τήν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεως των, θά πρέπει νά γίνει πραγματικότητα μέ τή συμμετοχή ὄχι μόνον τῶν μικρῶν ἀλλά καί τῶν μεγάλων στίς Πνευματικές Συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας μας. Διαβάστε σᾶς παρακαλοῦμε τό παρακάτω κείμενο καί δῶστε τή δική σας ἀπάντηση, μέ τό δικό σας μοναδικό τρόπο!

«Δώστε στα παιδιά σας χριστιανική μόρφωση»

του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 Όπως δεν θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε για τα προσωπικά μας αμαρτήματα, το ίδιο και γι’ αυτά των παιδιών μας. Και είναι λογικό. Γιατί αν η κακία ήταν έμφυτη, θα υπήρχε δικαιολογία. Είναι γνωστό, όμως, ότι με τη θέλησή μας ακολουθούμε είτε το δρόμο της αμαρτίας είτε το δρόμο της αρετής. Πως θα δικαιολογηθεί επομένως ο γονιός, που άφησε το πιο αγαπημένο του πλάσμα, το παιδί του, να παραστρατήσει; Αν τα παιδιά ανατραφούν με καλές συνήθειες, δύσκολα αλλάζουν συμπεριφορά όταν μεγαλώσουν. Γιατί η παιδική ψυχή είναι σαν το κάτασπρο, το ολοκάθαρο πανί, που, αν το βάψουμε με κάποιο χρώμα, βάφεται τόσο καλά, ώστε όσες φορές κι αν θελήσουμε να το ξαναβάψουμε, πάντα φαίνεται η αρχική βαφή. Έτσι, λοιπόν, είναι και τα μικρά παιδιά. Όταν συνηθίσουν στο καλό, δύσκολα αλλάζουν. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει μια παροιμία, που την έχει δανειστεί από τον ποιητή Μένανδρο: «Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή: Οι κακές συναναστροφές χαλάνε τον καλό χαρακτήρα (Α’ Κορ. 15:33).  Ας μην απορούμε, πως μερικοί γίνονται κλέφτες ή ακόλαστοι ή βλάσφημοι. Τα παιδιά αν από μικρά στερούνται τη χριστιανική αγωγή, συνηθίζουν στο κακό και με την πρώτη αφορμή ξεστρατίζουν. Γι’ αυτό ο απόστολος συμβουλεύει: «Παιδιά, να υπακούτε στους γονείς σας, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου αυτό άλλωστε είναι το σωστό. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου (αυτή είναι η μόνη εντολή που περιέχει υπόσχεση), για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη. Κι εσείς, πατέρες, μη φέρνεστε στα παιδιά σας έτσι που να τα εξοργίζετε, αλλά να τα ανατρέφετε δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ.6:1-4). Και ο σοφός Σολομών λέει: «Το παιδί, που έχει παιδαγωγηθεί, θα είναι σοφό» (Παροιμ. 10:4ο). Και «ο γονιός που δεν χρησιμοποιεί το ξύλο για να παιδαγωγήσει το γιό του, είναι σαν να τον μισεί ο οποίος όμως όταν τον αγαπάει, τον ανατρέφει με επιμέλεια (με στοργή αλλά και αυστηρότητα)» (Παροιμ. 13:24).

  Με αρετή, λοιπόν, να πλουτίζετε τα παιδιά σας και όχι με αγαθά πρόσκαιρα. Μην τους αφήνετε, λοιπόν, πλούτη, αλλά παίδευση και αρετή. Έτσι δεν θα στηρίζονται στην κληρονομιά υλικών αγαθών, και θα επιδοθούν στη μόρφωση του νου και στην καλλιέργεια της ψυχής. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την υπέρβαση της φτώχειας και όλων των προβλημάτων της ζωής. Και αν ο καθένας μας φροντίσει να καλλιεργήσει έτσι τα παιδιά του, τελικά όλοι, από γενιά σε γενιά, θα βρεθούμε έτοιμοι κατά την παρουσία του Χριστού και θα αμειφθούμε από τον δίκαιο Κύριό μας. Έτσι είναι. Αν αναθρέψεις καλά το παιδί σου και το κάνεις να έχει ευσέβεια και αγάπη, αν κι εκείνο κάνει το ίδιο στα δικά του παιδιά κ.ο.κ, θα σχηματιστεί μια αλυσίδα ευλογημένη χάρη σ’ εσένα, που έγινες η ρίζα όλου του καλού. Οι γονείς που παραμελούν την καλή ανατροφή των παιδιών τους, είναι χειρό-τεροι κι από τους παιδοκτόνους γιατί οι πρώτοι θανατώνουν την αθάνατη ψυχή, ενώ οι δεύτεροι μόνο το θνητό σώμα. Γονιός δεν είναι εκείνος που απλά γέννησε ένα παιδί, μα εκείνος που και μετά τη γέννησή του το αγαπάει. Κι αν η αγάπη είναι αναγκαία εκεί όπου υπάρχει από τη φύση, πολύ περισσότερο χρειάζεται εκεί όπου υπάρχει χάρη Θεού. Αν δηλαδή πρέπει ν’ αγαπάει κανείς τα φυσικά του παιδιά για να λέγεται σωστός γονιός, πόσο μάλλον τα χαρισματικά παιδιά, τα πνευματικά, τα βαπτισμένα, φροντίζοντας να μην κολαστούν. Αλλά κι εσύ, παιδί μου, να υπακούς τους γονείς που σε γέννησαν. Για όσα σου πρόσφεραν, τίποτα δεν μπορείς να τους ανταποδώσεις, ούτε να τους γεννήσεις ούτε να μοχθήσεις γι’ αυτούς, όσο εκείνοι για σένα. Και όταν ο πατέρας σου μαλώνει κάποιο από τ’ αδέλφια σου, πρέπει να συμμερίζεσαι το γονιό σου. Γιατί αν παίρνεις το μέρος του αδελφού σου, μολονότι έσφαλε, θα γίνει χειρότερος. Έτσι βάζεις σε κίνδυνο και την ψυχική σου σωτηρία, αφού όποιος δεν αφήνει να γιατρευτεί μια πληγή, έχει μεγαλύτερη ευθύνη από κείνον που την προκάλεσε, γι’ αυτό και τιμωρείται. Ένας τραυματισμός, βλέπεις ίσως να μην είναι άμεσα θανατηφόρος, ενώ η παρεμπόδιση της θεραπείας μπορεί να προκαλέσει το θάνατο. Ο προφήτης Δαβίδ λέει: «Αποκτήστε την παιδεία (του Θεού), για να μην οργιστεί εναντίον σας ο Κύριος» (Ψαλμ 2 :12). Δώστε στα παιδιά σας χριστιανική μόρφωση. Αυτή είναι η υποχρέωσή σας. Αν αδιαφορήσετε, θα κολαστείτε, έστω κι αν έχετε άλλες αρετές. Να τους μάθετε τα μυστήρια της Εκκλησίας, τη δικαιοσύνη, τη σωφροσύνη, την ανδρεία της ψυχής. Να τα βοηθήσετε να γνωρίσουν τον εαυτό τους, γιατί μεσ’ από την αυτογνωσία θα οδηγηθούν και στη θεογνωσία. Αν δεν γνωρίσουν το Θεό, τι θα τους ωφελήσουν όλα τα’ άλλα; Δεν ακούτε τον Κύριο, που λέει στο ιερό Ευαγγέλιο, πως, αν ο άνθρωπος κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως την ψυχή του, δεν ωφελείται σε τίποτα; Καλλιεργήστε, λοιπόν, πνευματικά τα παιδιά σας. Καλλιεργήστε και τον εαυτό σας. Έτσι θα σωθείτε και θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Χριστού μας. Αμήν.  

Σς περιμένουμε μέ γάπη σς καί τά παιδιά σας!

ΚΑΘΕ  ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ  3:00 μ.μ. 

γιά  Μαθητές - τριες Δημοτικο, Γυμνασίου καί Λυκείου 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ, Ε.Β.Β. & Β. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

Μετά την προσπάθεια επιβολής της λεγόμενης θεματικής εβδομάδας, το Υπουργείο Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να παρακολουθήσουν συνέδριο με θέμα «Καλές Πρακτικές για την διαμόρφωση συμπεριληπτικού σχολικού πλαισίου πάνω σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, έκφρασης φύλου και χαρακτηριστικών φύλου».

Το συνέδριο αυτό, όπως γίνεται αμέσως αντιληπτό από το πρόγραμμά του, με τον μανδύα της αποδοχής της διαφορετικότητας και της εξάλειψης των διακρίσεων στον χώρο του σχολείου, ουσιαστικά προωθεί την ομοφυλοφιλία. Να τονιστεί ότι, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πρώτοι εμείς είμαστε, λόγω της Χριστιανικής μας ιδιότητας, κατά των διακρίσεων και υπέρ της αποδοχής όλων των ανθρώπων, και των πιο διαφορετικών∙ όχι όμως και υπέρ της διαστροφής τους. Εμείς είμαστε κατά οποιασδήποτε διαστροφής και κατά της διαστροφής των δώρων του Θεού. Η σεξουαλικότητα αποτελεί δώρο του Θεού, το οποίο έχει δοθεί για ευλογημένη χρήση και όχι για παράχρηση και διαστροφή.

Γι᾿ αυτό δεν συμφωνούμε με την ενέργεια του Υπουργείου Παιδείας να καλεί εκπαιδευτικούς σε συνέδριο στο οποίο παρέχονται ιδέες, τρόποι και υλικό νομιμοποίησης του πάθους της ομοφυλοφιλίας, εξάπλωσής του σε περισσότερους ανθρώπους και αλλοίωσης του τρόπου σκέψεως των εκπαιδευτικών και στη συνέχεια των παιδιών μας.

Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας, δεν θα προωθούσαμε φορείς που θα πρότειναν π.χ. δραστηριότητες προσομοίωσης ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών για τη θεματική εβδομάδα, όπως αυτές που προτείνονται από τους φορείς διοργάνωσης του εν λόγω συνεδρίου. Αν αγαπούσαμε αληθινά τα παιδιά μας, δεν θα τους κηρύτταμε ότι δήθεν «ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θεραπεύεται», και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι «η αυτοαποδοχή και η ενδυνάμωση του ατόμου», ούτε πώς να κάνουν «coming out». Αν αγαπούσαμε αληθινά τα παιδιά μας, θα τα οδηγούσαμε στην αλήθεια, ή τουλάχιστον δεν θα τους κλείναμε τον δρόμο προς την αλήθεια. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Τα παιδιά μας έχουν δικαίωμα να μάθουν πώς να γίνουν ευτυχισμένα∙ έχουν δικαίωμα να μάθουν ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν απελευθερωνόμαστε από τα πάθη. Και τότε δεν θα χρειάζονταν ημερίδες και συνέδρια κατά των διακρίσεων και του σχολικού εκφοβισμού, διότι θα υπήρχε αγάπη, η αληθινή αγάπη που συνοδεύει την κάθαρση από τα πάθη. Και ο καθένας θα είχε την τόλμη να δει τα λάθη του και θα προσπαθούσε να τα διορθώσει, αντί να προσπαθεί να τα επιβάλει και στους άλλους.

Με σεβασμό και αγάπη στα πρόσωπα, χωρίς να κατηγορούμε κανέναν, προσευχόμεθα να ματαιωθεί αυτό το συνέδριο, όπως και κάθε άλλη προσπάθεια αλλοίωσης της αλήθειας και της διδασκαλίας του Χριστού.

 

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ, Ε.Β.Β. & Β. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 

Προς το Χριστεπωνυμον Πληρωμα  της καθ᾿ ημας Ιερας Μητροπολεως 

 

Με μεγάλη έκπληξη πληροφορηθήκαμε για την πρόσφατη εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας[1] με θέμα «Υλοποίηση στο Γυμνάσιο Θεματικής Εβδομάδας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης», με τίτλο «Σώμα και ταυτότητα». Συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2016οι Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα Γυμνάσια της χώρας, οι υπεύθυνοι αγωγής υγείας και οι υπεύθυνοι συμβουλευτικών σταθμών νέων έλαβαν επείγουσα εγκύκλιο για την υλοποίηση θεματικής εβδομάδας, η οποία περιλαμβάνει τρεις θεματικούς άξονες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων και γ) τις έμφυλες ταυτότητες.

 Η εγκύκλιος αυτή, ειδικά με την ενότητα «έμφυλες ταυτότητες», ζητά από τους εκπαιδευτικούς να παρουσιάσουν σε παιδιά ηλικίας 12-15 ετών θέματα που προσεγγίζουν τη σεξουαλικότητα και μάλιστα με τρόπο διαστρεβλωτικό. Η θεματική αυτή εβδομάδα, η οποία αναμένεται να υλοποιηθεί σε πρώτη φάση στα Γυμνάσια ολόκληρης της χώρας, φαίνεται ότι αποτελεί τραγική συνέχεια παλαιότερων δηλώσεων του τ. αναπληρωτή υπουργού Παιδείας, ο οποίος είχε δηλώσει το 2015, στο πλαίσιο του 4ου ομοφυλοφιλικού «Thessaloniki Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας»: «Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο»!

 Το 2017 οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διακόψουν τη μαθησιακή διαδικασία για μια ολόκληρη εβδομάδα, ώστε να κάνουν, χωρίς την έγγραφη συγκατάθεση των γονέων, βιωματικά εργαστήρια και βιωματικές ασκήσεις πάνω σε θέματα, όπως: «βιολογικό και κοινωνικό φύλο, αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα, ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και το σχολείο» κ.ά. Στο σχετικό υλικό του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, που διατίθεται στα σχολεία για εκπαιδευτική χρήση, βρήκαμε, μεταξύ άλλων:

 1. συζητήσεις για θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς και σεξουαλικών σχέσεων (στις δραστηριότητες του θεματικού άξονα «πρόληψη εθισμού και εξαρτήσεων»),

 2. αναλύσεις για «φαλλικά σύμβολα» (στο θεματικό άξονα «έμφυλες ταυτότητες»),

 3. δραστηριότητα με τίτλο «“Κακές” λέξεις!!!», όπου οι μαθητές καλούνται «να καταγράψουν στο φύλλο εργασίας όλες τις υβριστικές εκφράσεις και λέξεις που θα ακούσουν να χρησιμοποιούνται στο χώρο του σχολείου ή έξω από αυτό από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους» και «να συγκεντρώσουν υβριστικές εκφράσεις από την τηλεόραση και τα περιοδικά» (στις δραστηριότητες του θεματικού άξονα «έμφυλες ταυτότητες»),

 4. δραστηριότητα με τίτλο «Σεξουαλικότητα στην εφηβεία» με ερωτήσεις για συζήτηση, οι οποίες περιλαμβάνουν: «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η εμφάνιση της σεξουαλικότητας, σεξουαλική επαφή (ορισμός, η πρώτη φορά, φόβοι-ανασφάλειες κ.λπ.), έκφραση της σεξουαλικότητας, γονείς και εφηβική σεξουαλικότητα, ομοφυλοφιλία, σεξουαλικές ταυτότητες και στερεότυπα φύλου» (στον θεματικό άξονα «έμφυλες ταυτότητες»).

 Είναι απορίας άξιον, πώς χωρίς την άδεια των γονέων επιχειρείται η προσέγγιση τόσο ευαίσθητων θεμάτων, η οποία σε καμμία περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνεται μαζικά, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι ιδιαιτερότητες και η ωριμότητα κάθε παιδιού, πράγμα που συνεπάγεται τη δημιουργία ψυχικών τραυμάτων. Με τρόπο ανεπίτρεπτα παρεμβατικό, τα παιδιά μας βομβαρδίζονται με στρεβλές ιδέες και κατευθύνονται σε διαμόρφωση μη υγιών στάσεων ζωής. Στην όλη διαδικασία μάλιστα, παροτρύνονται οι εκπαιδευτικοί να οργανώσουν και «προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο», κάτι που παραπέμπει σε αντίστοιχες ταινίες απροκάλυπτης προώθησης της ομοφυλοφιλίας και των «διαφορετικών» αποκαλούμενων οικογενειών, οι οποίες προβάλλονται στο εξωτερικό. Όπως δηλώνει διευθύντρια σχολείου στο εξωτερικό, μετά την προβολή σχετικής ταινίας, «οι μαθητές μπόρεσαν να αποδομήσουν τις ιδέες περί οικογένειας».

 Ως γονείς οφείλουμε να αντιδράσουμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης της συνείδησης των παιδιών μας και καταπάτησης της θρησκευτικής ελευθερίας μας. Δεν δεχόμαστε τη συμμετοχή των παιδιών μας σε θεματικές εβδομάδες με το προαναφερθέν περιεχόμενο. Για τον σκοπό αυτό μπορούμε να συμπληρώσουμε τη σχετική δήλωση απαλλαγής του παιδιού μας. Ως εκπαιδευτικοί αρνούμεθα να διδάξουμε οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πίστη μας και τις αρχές του Ευαγγελίου. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η Ο.Λ.Μ.Ε. ανακοίνωσε[2] ότι απαιτεί από το Υπουργείο Παιδείας να αποσύρει την υποχρεωτικότητα της θεματικής εβδομάδας.

 Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλούνται να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση, προσευχόμενοι και αγωνιζόμενοι εν χάριτι, αγάπη και αληθεία.

Μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου

Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ᾿ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου αδελφοί καί ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Κυρίω,

Μέ τό παρόν θά θέλαμε νά σᾶς νημερώσουμε ὅτι ἰδρύθηκε, ἐντός τῶν ὀρίων τῆς Μητροπολιτικῆς μας περιφερείας, εὐκτήριος οίκος τῶν λεγομένων «Μαρτύρων τοῦ Ἱεχωβά». Συγκεκριμένα, οἱ πιστοί μας θά πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι στήν ὁδό Ἰουστινιανοῦ 7, στή Γλυφάδα, λειτουργεῖ, μέ τήν ἄδεια τοῦ κράτους, εὐκτήριος οίκος τῶν λεγομένων «Μαρτύρων τοῦ Ἱεχωβά». Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μας θά πρέπει νά είναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί καί νά μήν εἰσέρχονται στόν ἀνωτέρω χῶρο, ἀλλά καί σέ ὅποιον ἄλλο χῶρο συναθροίζονται οἱ ὀπαδοί τῆς ἑταιρείας πού είναι γνωστή ὡς «Σκοπιά». Ὁφείλουμε ὅλοι νά γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχει βγάλει εἰδική Ἐγκύκλιο, στήν ὁποία τονίζει, ὅτι: «Οἱ διδασκαλίες τῶν λεγομένων “Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ” τῆς μετοχικῆς ἑταιρείας “Σκοπιά” ἀποτελοῦν, κατά τά νεώτερα χρόνια, ἐπανεμφάνιση πλήθους αἱρετικῶν δίδασκαλιῶν, οἱ ὁποῖες ἐμφανίσθηκαν ἀνά τούς αἰῶνες». Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, ἀλλά καί κάθε καλοπροαίρετος πολίτης, θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι κάθε αἱρετική διδασκαλία συνιστά μιά παραχάραξη τῆς ἀλήθειας, ἡ ὁποία μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό καί κρύβει πνευματικούς κινδύνους, πού φτάνουν μέχρι τήν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας. Γι᾿ αὐτό δέν ἐπηρεαζόμαστε ἀπό ψευδοδιδασκαλίες, δέν παίρνουμε τά ἔντυπα πού διανέμουν οἱ «Μάρτυρες του Ιεχωβά» καί εἴμαστε σέ ἐγρήγορση σχετικά μέ τίς προσηλυτιστικές προσπάθειες τους, ἀφού, ὅπως πληροφορούμεθα, δροῦν σέ λαϊκές ἀγορές καί παραπλήσιους δρόμους, καθώς καί σέ σταθμούς τοῦ Μετρό. Ἐπίσης, ἐνημερώνουμε συγγενεῖς, φίλους καί γνωστούς νά μήν πιστεύουν ἀφελώς ὅποιον αὐτοπροσδιορίζεται ὡς Χριστιανός. Ἄς μένουμε ἑδραιωμένοι στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας καί ταυτόχρονα ἄς προσευχόμαστε μέ ἀγάπη γιά τούς πεπλανημένους «οἱ ὁποῖοι ἔχουν παγιδευθεῖ στά δίκτυα μετοχικῆς ἑταιρείας μέ θρησκευτικό προσωπεῖο, ὥστε νά γνωρίσουν τό Φῶς τής Ἀληθείας, ὁμολογοῦντες πίστη στόν Θεάνθρωπο καί Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑ ΣΤΕΦΑΝΟ

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου - Καθηγητού

Η αγία μας Εκκλησία είναι συνυφασμένη με το διωγμό και το μαρτύριο. Είναι δομημένη με το αίμα εκατομμυρίων καλλίμαχων μαρτύρων, οι οποίοι αποτελούν και το μόνιμο καύχημά Της. Το χρώμα της είναι το κόκκινο από τους ποταμούς των αιμάτων κατά των διαχρονικών πιστών. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως με τους μετριότερους υπολογισμούς περισσότεροι από ένδεκα εκατομμύρια Χριστιανοί έχυσαν το τίμιο αίμα τους για τη νέα πίστη. Είναι ευνόητο πως τα νήματα του πολέμου κατά της Εκκλησίας κινεί ο θεομάχος και ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και επιδιώκει τη ματαίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του. Πρώτο θύμα του λυσσαλέου πολέμου ο αρχιδιάκονος της πρώτης Εκκλησίας Στέφανος, άνδρας πλήρης «πνεύματος και σοφίας» (Πραξ.6,3).Ήταν ένας από τους επτά διακόνους, τους οποίους εξέλεξε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων για να διακονούν τους πιστούς στις «αγάπες», δηλαδή στα κοινά τραπέζια, ώστε να εκλείψουν τα παράπονα από τους ελληνιστές πιστούς, οι οποίοι παραθεωρούνταν σ’ αυτά. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο. Ήταν πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ. Ασκούσε τη διακονία που του ανέθεσε η Εκκλησία με ιδιαίτερο ζήλο, υπηρετώντας τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους φτωχούς και όλους τους καταφρονεμένους. Πίστευε με θέρμη ότι υπηρετούσε στα πρόσωπα των ενδεών αδελφών του, τον ίδιο το Χριστό.  Αλλά δεν εξαντλούσε όλη τη δραστηριότητά του μόνο στον τομέα της κοινωνικής διακονίας. Αξιοποιούσε και τα φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε το λόγο του Θεού με ιερό ζήλο. Μάλιστα αξιώθηκε από το Θεό να κάνει «τέρατα και σημεία εν τω λαώ» (Πραξ.6,8), ώστε να μέσω αυτών να δοξάζεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός και να τελεσφορεί το σωτήριο κήρυγμα της νεαρής Εκκλησίας.  Αυτό όμως εξόργισε τους φανατικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν αρχίσει σκληρό διωγμό εναντίον της νέας πίστεως, η οποία ήδη είχε διαφοροποιηθεί από τον ιουδαϊσμό. Ορισμένα από τα μέλη της συναγωγής των λεγομένων Λιβερτίνων, των Κυνηναίων και Αλεξανδρέων, καθώς και κάποιοι από των Ιουδαίων που κατάγονταν από την Κιλικία και την Ασία κάλεσαν τον Στέφανο να συζητήσουν μαζί τους για τη νεοφανή πίστη. Αλλά δε μπόρεσαν να τον αντικρούσουν, «ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και τω πνεύματι ω ελάλει» (Πραξ.6,10). Τότε σκέφτηκαν να τον συκοφαντήσουν ότι δήθεν άκουσαν «αυτού λαλούντος ρήματα βλάσφημα εις Μωυσήν και τον Θεόν» (Πραξ.6,11). Τον παρέδωσαν στον φανατισμένο όχλο και στους άτεγκτους πρεσβυτέρους και γραμματείς για παραδειγματική τιμωρία. Επίσης τον παρέπεμψαν στο συνέδριο να δικαστεί και επιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι υποστήριζαν πως «ο άνθρωπος ούτος ου παύεται ρήματα βλάσφημα λαλών κατά του τόπου του αγίου τόπου. Ακηκόαμεν γαρ αυτού λέγοντος ότι Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος καταλύσει τον τόπον τούτον και αλλάξει τα έθη α παρέδωκεν ημίν Μωυσής» (Πραξ.6,14). Αλλά την ώρα που ξεστόμιζαν εναντίον του τις ψευδομαρτυρίες είδαν να λάμπει το πρόσωπό του και να μοιάζει με άγγελος του Θεού.  Ο Στέφανος πήρε θάρρος και έκανε μια καταπληκτική απολογία, εξιστορώντας τις δωρεές του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό, και στηλιτεύοντας με έμφαση τις αποστασίες των προγόνων του. Αλλά και τους συγχρόνους του, καταλήγοντας ως εξής: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδί και τοις ωσίν, υμείς αε τω Πνεύματι τω Αγί αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών; και απέκτειναν τους προκαταγγείλαντας περ της ελεύσεως του δικαίου, ου νυν υμείς προδόται και φονείς γεγένησθε· οίτινες ελάβετε τον νόμον εις διαταγς αγγέλων, και ουκ εφυλάξατε» (Πραξ.7,51-53).

Οι δικαστές του όταν άκουσαν την θαρραλέα απολογία του Στεφάνου άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους από θυμό και αγανάκτηση. Εκείνος σηκώνοντας τα μάτια τους τον ουρανό είδε την δόξα του Θεού και τον Κύριο Ιησού Χριστό να στέκεται δίπλα στο θρόνο της Θεότητας και είπε «ιδοὺ θεωρώ τους ουρανοὺς ανεῳγμένους και τον υιὸν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού εστώτα» (Πραξ.7,56). Όταν άκουσαν αυτά έφριξαν, κλείνοντας τα αφτιά τους, να μην ακούν τις δήθεν βλασφημίες του αγίου άνδρα. Αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν έξω της πόλεως να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό. Μαζί τους ήταν και κάποιος νεαρός ονόματι Σαούλ, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των δημίων, που λιθοβολούσαν τον Στέφανο. Πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αργότερα θα μεταστρέφονταν και θα γινόταν ο θερμότερος απόστολος του Χριστού. Τη στιγμή του μαρτυρίου του ο Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου. Θεις δε τα γόνατα έκραξε φωνή μεγάλη· Κύριε, μη στήσῃς αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπὼν εκοιμήθη» (Πραξ.7,60). Η μνήμη του τιμάται στις 27 Δεκεμβρίου.  Αυτός ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αληθινός αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, γνήσιος τύπος του Σωτήρος Χριστού. Το ηρωικό του παράδειγμα θα συνεχίσουν εκατομμύρια ομολογητές της αληθινής πίστεως, οι οποίοι θα σμίξουν το δικό τους αίμα με το τίμιο αίμα του Στεφάνου, για να ποτίζει εσαεί το δένδρο της σωτηρίας του κόσμου. Η δύστηνη εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα σαν αυτό του αγίου Στεφάνου, προκειμένου να πορευτεί η ανθρωπότητα το δρόμο της εν μέσω «σκιάς θανάτου» (Ματθ.4,16).

Χριστουγεννα  

Γεννηση του Ιησου

Χριστούγεννα ονομάζεται η σημαντική Δεσποτική εορτή της εναθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, Ιησού Χριστού, ο οποίος σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενσαρκώθηκε "εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου" και κατήλθε "εκ των ουρανών" "δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν".

Η αρχαία αυτή εορτή, κατά τον 3ο αιώνα ταυτιζόταν με τα Θεοφάνεια (6 Ιανουαρίου), αλλά μετατέθηκε στις 25 Δεκεμβρίου στα μέσα περίπου του 4ου αιώνα "προφανώς στη Ρώμη για να εξισορροπηθή η λαμπρότητα της εθνικής εορτής του Ηλίου (dies invicti Solis)".

Ως ιστορικό γεγονός, η γέννηση του Χριστού τοποθετείται στο 747/6 από κτίσεως Ρώμης ή το 7/6 π.Χ. και συντελέσθηκε κατά την περίοδο της βασιλείας του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα, του Οκταβιανού Αυγούστου (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.) και της ακμής της Pax Romana (Ρωμαϊκής Ειρήνης).

Γεγονοτα που σχετιζονται με τη γεννηση του Χριστου στην Καινη Διαθηκη

  • Ο Λόγος γίνεται σαρξ (Ιωάν. 1:1—18).
  • Οι γενεαλογικοί κατάλογοι των προπατόρων του Ιησού (Ματθ. 1:2—17. Λουκ. 3:32—38).
  • Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου από τον αρχάγγελο Γαβριήλ (Λουκ. 1:26—38).
  • Ο μνήστωρ Ιωσήφ μπροστά στο μυστήριο της θείας σαρκώσεως (Ματθ. 1:18— 25Λουκ. 2:1—7).
  • Η Γέννηση και η προσκύνηση των ποιμένων (Λουκ. 2:8—29).
  • Η περιτομή και η Υπαπαντή (Λουκ. 2:21—40).
  • Η προσκύνηση των μάγων (Ματθ. 2:1—12).
  • Η φυγή στην Αίγυπτο και η επιστροφή στη Ναζαρέτ (Ματθ. 2:13—23).

Ιστορια του εορτασμου των Χριστουγεννων

Η γέννηση του Ιησού ως ανθρώπου παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία όλης την ανθρωπότητας και παρόμοια εκφράζονται και οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες.

Αυτή η σημαντική Δεσποτική γιορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού, σύμφωνα με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, δεν θα πρέπει να συγχέεται με τα γενέθλια οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, αφού στα Γενέθλια αυτά εορτάζουμε το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός ότι "εφάνη γαρ Θεός ανθρώποις δια γεννήσεως". Τα Γενέθλια του Σωτήρα, με την έννοια που δίνει ο Γρηγόριος δηλ. ως Θεοφάνια, είναι γιορτή "αρχαιότατη" που "συνεωρτάζετο μέχρι της Δ' εκατονταετίας, υπό την καθολικωτέραν επίκλησιν Επιφάνεια, την στ' Ιανουαρίου...μετά της μεγάλης...εορτής του Βαπτίσματος...ο συνεορτασμός των δύο αυτών...εορτών εστηρίζετο εις την, ευθύς μετά την ιστόρησιν του Βαπτίσματος του Ιησού παρά του Ιωάννου, ρήσιν του Ευαγγελιστού Λουκά 'και αυτός ην ο Ιησούς ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος'...Πρώτος ποιείται μνείαν της εορτής Κλήμης ο Αλεξανδρεύς...".

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι η ημέρα της γέννησης του Ιησού ήταν ένα εξαιρετικά χαρμόσυνο γεγονός για ανθρώπους και αγγέλους λόγω της γέννησης του Σωτήρα. Η χαρά αυτή, στα ιερά κείμενα εκδηλώνεται με ύμνους και κατά το πρότυπο αυτό εορτάζεται με ιδιαίτερη υμνολογία η Γέννηση του Κυρίου, αφού κάθε θεσμός ή συνήθειά στην Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρείται ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει και να εξελιχθεί μέσα στον οργανισμό της αν δεν έχει καινοδιαθηκική κατοχύρωση.

Κοντά στην χρονική περίοδο που γεννήθηκε ο Χριστός, δεν υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ακριβή προσδιορισμό της ημερομηνίας στην οποία γεννήθηκε ο Ιησούς. Στην πραγματικότητα, ούτε ο χρονικός προσδιορισμός της έναρξης εορτασμού των γενεθλίων του Ιησού μπορεί γίνει με βεβαιότητα. Για μερικούς ερευνητές, τις πρώτες αναφορές περί εορτασμού της γέννησης του Χριστού (στις 6 Ιανουαρίου), τις συναντάμε στα κείμενα του Πάπα Τελεσφόρου (125-136 μ.Χ.), στοιχεία που από άλλους δεν θεωρούνται αυθεντικά, αλλά μεταγενέστερες παρεμβολές. Σε άλλες περιπτώσεις, έναρξη εορτασμού της γέννησης του Χριστού πιθανολογείται γενικά ο δεύτερος ή και ο τρίτος αιώνας. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ο εορτασμός των Χριστουγέννων έγινε για πρώτη φορά στηνΑντιόχεια κατά τον 4ο αιώνα από τους Ευσταθιανούς, ένα χριστιανικό κίνημα που είχε άμεση σχέση με την Εκκλησία της Ρώμης.

Σύμφωνα με παράδοση του 8ου αιώνα η οποία καταγράφεται στο έργο Περί της Γεννήσεως του Χριστού προς Ζαχαρίαν τον Καθολικόν της Μεγάλης Αρμενίας τουαρχιεπισκόπου Νικαίας Ιωάννη, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσήπου το οποίο καταδείκνυε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μηνός Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου.

Πέρα όμως από την αρχή της, φαίνεται ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων ως ξεχωριστή εορτή, άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 ή στα μέσα του 4ου αιώνα, αν και κάποιοι ερευνητές βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στηνΚαισάρεια της Καππαδοκίας το έτος 376 μ.Χ..

Μία από τις πολλές ερμηνείες για τον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού, αναφέρεται στην επιθυμία του Χριστιανισμού να εξοβελίσει σημαντικές παγανιστικές (μη χριστιανικές) γιορτές που τηρούνταν εκείνον τον καιρό.

Aυτά τα γεγονότα "με κανένα τρόπο δεν άλλαξαν τον ουσιώδη χαρακτήρα της Χριστιανικής πίστεως"[23] και πλέον στις γιορτές αυτές ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ήταν ο Χριστός της Παλαιάς Διαθήκης[24], το "φως του κόσμου" (Ιωάν. 8:12) και όχι ο θεός Ήλιος των Ρωμαίων, ενώ ο χριστιανικός κόσμος γιόρταζε με δοξολογία ("σύν τώ αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων...δόξα εν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία" Λουκ. 2:13-14) αυτό το χαρμόσυνο για όλους γεγονός ("ιδού γάρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τώ λαώ" (Λουκ. 2:10).

Από τη Δύση ο εορτασμός της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου πέρασε και στην Ανατολή γύρω στο 376. Με τον χρόνο επεκράτησε σε όλο τον χριστιανικό κόσμο εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια.

Το νοημα του εορτασμου των Χριστουγεννων στην Ορθοδοξη Εκκλησια

Η σπουδαιότητα της εορτής των Χριστουγέννων είναι δεδομένη για τους Πατέρες της Εκκλησίας αφού όπως λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι "η πασών των εορτών σεμνότατη καί φρικωδέστατη...Από γαρ ταύτης τα Θεοφάνια και το Πάσχα το Ιερόν και η Ανάληψις και η Πεντηκοστή την αρχήν και την υπόθεσιν έλαβον", δηλ. η γέννηση του Χριστού ήταν η αρχή μιας σειράς σπουδαίων γεγονότων στην πορεία της Θείας Οικονομίας.

Για τους Ορθοδόξους, "η γιορτή των Χριστουγέννων δεν έχει μόνο έντονο θεοκεντρικό χαρακτήρα άλλα και βαθύτατη και ουσιαστική ανθρωπολογική σημασία. Το γεγονός της γέννησης του Ιησού και της σάρκωσης του Λόγου δίνει μια εντελώς νέα διάσταση στην κατανόηση του ανθρώπου και της ιστορίας του. Με το γεγονός της Βηθλεέμ δεν έχουμε ουσιαστικά ύψωση του Θεού αλλά ύψωση και θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνουμε εμείς 'θεοί' κατά χάρη. Ο Θεός στη φάτνη φανερώνεται και γίνεται ως 'εις εξ ημών'. Γι' αυτό η θεολογία της σαρκώσεως είναι ουσιαστικά 'κενωτική' θεολογία. Ο Θεός 'κατέρχεται' στον κόσμο μας, 'κενούται', για να υψωθούμε εμείς και 'πληρωθούμε' από τη 'δόξα' του, όπως ύμνησαν οι Άγγελοι την ιερή εκείνη νύχτα. Στη Βηθλεέμ σαρκώθηκε ο Λόγος και γεννήθηκε ο Άνθρωπος, ο 'πνευματικός' Αδάμ. Η έννοια της θεανδρικότητας τίθεται πλέον ως ουσιαστικό 'στοιχείο' στη νέα χριστιανική ανθρωπολογία. Τα Χριστούγεννα παρουσιάζονται πιο πολύ ως γιορτή του ανθρώπου παρά του Θεού. Είναι η γενέθλια ημέρα του Χριστού αλλά και του καθενός ανθρώπου μέσα στην πίστη".

Όπως αναφέρει σχετικά ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής πρόκειται για ένα μυστήριο:

"Ας παρατηρήσομε με πίστη το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως και ας δοξάσομε μόνο με απλότητα Εκείνον που ευδόκησε να γίνει αυτό για μας. Γιατί ποιος μπορεί, θαρρώντας σε λογικές αποδείξεις, να πει πώς γίνεται σύλληψη του Θεού Λόγου; Πώς γίνεται σχηματισμός σάρκας χωρίς σπορά; Πώς γίνεται γέννηση χωρίς φθορά της παρθενίας; Πώς είναι μητέρα εκείνη που και μετά τον τοκετό έμεινε παρθένος;...πώς ο Θεός γίνεται άνθρωπος;...Πώς ο ίδιος, και όλος είναι Θεός κατά φύση, και όλος έγινε κατά φύση άνθρωπος, χωρίς ν' απαρνηθεί καθόλου καμία φύση, ούτε τη θεία κατά την οποία είναι Θεός, ούτε τη δική μας κατά την οποία έγινε άνθρωπος; Μόνο η πίστη χωρεί αυτά τα μυστήρια, γιατί αυτή κάνει χειροπιαστά τα πράγματα που υπερβαίνουν το νου και τη λογική.".

Υμνογραφια Χριστουγεννων

Η Βυζαντινή υμνογραφία των εορτών των Χριστουγέννων χαρακτηρίζεται όχι μόνο πλούσια και πανηγυρική αλλά έχει και μεγάλη ποιητική αξία. Οι καταβασίες, τα μεγαλυνάρια, τα στιχηρά ιδιόμελα, τα κοντάκια των ύμνων, οι κανόνες εκφράζουν αισθήματα δέους και θάμβους, κατάνυξης και ευλάβειας. Οι μεγάλοι υμνογράφοι στους ύμνους τους συμπυκνώνουν σε απαράμιλλους στίχους όλη τη θεολογία της Εκκλησίας.

Απολυτίκιο Χριστουγέννων

« Γέννησίς σου Χριστ Θεός μν
νέτειλε τ κόσμ τ φς τ τς γνώσεως
ν αυτ γρ ο τος στροις λατρεύοντες
π στέρος διδάσκοντο
Σ προσκυνεν τν λιον τς δικαιοσύνης
κα Σ γινώσκειν ξ ψους νατολήν
Κύριε δόξα Σοι

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (8ος αι.) συνέθεσε τον «κανόνα εις την Χριστού γέννησιν»:

«Νύμφης πανάγνου τν πανόλβιον τόκον,
δεν πρ νον ξιωμένος χορός, 
γραυλος, κλονετο τ ξέν τρόπ 
τάξιν μελωδούσάν τε τν σωμάτων, 
νακτα Χριστόν, σπόρως σαρκούμενον»

Ο Μέγιστος των Υμνογράφων Ρωμανός ο Μελωδός συνθέτει στιχηρά προεόρτια και τρία κοντάκια για τα Χριστούγεννα μεταξύ των οποίων το πλέον γνωστό:
« Παρθένος σήμερον
τν περούσιον τίκτει
κα Γ τ σπήλαιον
τ προσίτ προσάγει
γγελοι μετ ποιμένων δοξολογοσι
Μάγοι δ μετ αστέρος δοιποροσι
Δι’ μς γρ γεννήθη παιδίον νέον
πρ αώνων Θεός.»


Στιχηρά ιδιόμελα για την Γέννηση έχουν γράψει επίσης ο Μοναχός Κυπριανός (σύγχρονος του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού) που φέρεται και ως ο δημιουργός των σύντομων στιχηρών (όπως «Οίκος του Εφραθά, η πόλις η Αγία, των προφητών η δόξα, ευτρέπισον τον οίκον, εν ω το θείον τίκτεται»), ο Ανατόλιος ο Στουδίτης (ίδιας εποχής) στον οποίο αποδίδονται τα απόστιχα της κυριώνυμης ημέρας και το μεθεόρτιο δοξαστικό: «Αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού ...», ο Ανδρέας ο Πηρός ή Τυφλός (8ος αι.): «Χριστού τα γενέθλια πιστώς προεορτάσωμεν...», ο Βυζάντιος ή Βύζας : «Φάτνη δε υπεδέχου τον τω λόγω λύσαντα της αλόγου πράξεως ημάς τους γηγενείς ...» κ.ά.

Από τους υμνογράφους της εορτής γνωστοί είναι οι Ιωάννης ο Μοναχός, ο γνωστός Κοσμάς ο Μαϊουμά ο μελωδός: «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστόν εξ Ουρανού απαντήσατε ...», ο Ανδρέας Κρήτης, η Κασσία, ποιήτρια του δοξαστικού ιδιόμελου του Εσπερινού «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης ...» κ.ά.

Εσφαλμενες προσπαθειες εντοπισμου της ημερομηνιας γεννησης του Κυριου

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γιορτάζονται ημερομηνίες. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύττουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και την μια μέρα τονίζουμε την Γέννησή Του, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι βαπτίστηκε, το γεγονός ότι υπάκουε στον προφήτη του Θεού, την άλλη μέρα τονίζουμε το γεγονός ότι σταυρώθηκε για μας, την άλλη μέρα τονίζουμε ότι αναλήφθηκε. Οποιαδήποτε μέρα του έτους θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα, διότι ο στόχος μας δεν είναι να τονίσουμε ημερομηνίες. Είναι να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού, που περιλαμβάνει τα πάντα: την Γέννησή Του, την Βάπτισή Του, την Σάρκωση, την επι γης πρώτη Του Παρουσία, την σταυρική του Θυσία, την Ανάστασή Του.

Είναι λοιπόν εσφαλμένα τα κίνητρα όσων προσπαθούν να προσδιορίσουν την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, είτε για να γιορτάζουν την ημέρα αυτή "ακριβώς", είτε για να αποδείξουν ότι δήθεν η ημερομηνία γιορτής της Εκκλησίας είναι εσφαλμένη.

Η προσπαθεια εντοπισμου με βαση την Εφημερια Αβια

Μία προσπάθεια εντοπισμού αυτής της ημέρας, με στόχο να "αποδείξει" ότι δήθεν είναι λάθος η ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου ως ημερομηνία εορτής των Χριστουγέννων, στηρίζεται στον υπολογισμό της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή, που γνωρίζουμε ότι είχε 6 μήνες διαφορά από τον Ιησού Χριστό στην ηλικία. Και η ημερομηνία γέννησης του Ιωάννη, γίνεται προσπάθεια να εντοπισθεί, με βάση την ημερομηνία της σύλληψής του, με δεδομένη την εφημερία του πατέρα του που ήταν Ιερέας.

Η "λογική" αυτού του υπολογισμού

Η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Ιωάννης γεννήθηκε 6 μήνες πριν από τον Κύριο Ιησού (Λουκάς 1/α΄ 24 - 26).

Σ' αυτά τα εδάφια, φαίνεται ότι η Παναγία συνέλαβε τον Ιησού 6 μήνες μετά τη σύλληψη του Ιωάννη από την Ελισάβετ, συνεπώς αυτή ήταν και η διαφορά ηλικίας τους.

Για να υπολογίσουν την ημερομηνία γεννήσεως του Ιωάννη, χρησιμοποιούν το εδάφιο Λουκάς 1/α΄ 23, 24, όπου αναφέρεται ότι η Ελισάβετ έμεινε έγκυος αμέσως ΄΄μετά τις ημέρες της λειτουργίας΄΄ του ιερέα Ζαχαρία στο Ναό, που ήταν πατέρας του Ιωάννη. Αν λοιπόν βρούμε πότε ήταν οι ημέρες λειτουργίας του Ζαχαρία, μπορούμε να βρούμε τη γέννηση του Ιωάννη, και κατ' επέκτασιν τη γέννηση του Ιησού Χριστού.

Από το Λουκάς 1/α΄ 5, πληροφορούμαστε ότι ο Ζαχαρίας ιεράτευε κατά την ΄΄εφημερία Αβιά΄΄. Αυτή ήταν μία από τις 24 εφημερίες που είχαν οι Ισραηλίτες για τους ιερείς τους.

Τα ονόματα και η σειρά των 24 εφημεριών, φαίνονται στο Α΄ Χρονικών 24/κδ΄ 7 - 18. Εκεί, στο εδάφιο 10, φαίνεται ότι η εφημερία του Αβιά ήταν η 8η. Έτσι, διαιρώντας τους 12 μήνες του χρόνου με το 24, βγαίνουν 15 ημέρες για κάθε εφημερία. Η εφημερία του Αβιά λοιπόν, είναι το 8ο δεκαπενθήμερο της κάθε χρονιάς.

Από πότε όμως θα πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε; Το Εβραϊκό έτος, δεν άρχιζε τον Ιανουάριο. Αυτό το βλέπουμε στην Έξοδο 12/ιβ΄ 1,2, που λέει για το μήνα Νισσάν ή Αβίβ της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο: ΄΄Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών. Πρώτος των μηνών...΄΄ Έτσι λοιπόν, για να βρουν την εφημερία Αβιά, λογαριάζουν 8 δεκαπενθήμερα, αρχίζοντας από τα μέσα Μαρτίου, στα οποία αντιστοιχεί η αρχή του μηνός Νισσάν ή Αβίβ.

΄Εχουμε λοιπόν: 15 Μαρτίου + 8 δεκαπενθήμερα = 15 Ιουλίου: Τέλος εφημερίας Αβιά, και αρχή εγκυμοσύνης της Ελισάβετ.

15 Ιουλίου + 6 μήνες = 15 Ιανουαρίου: Εγκυμοσύνη της Παναγίας.

15 Ιανουαρίου + 9 μήνες = 15 Οκτωβρίου περίπου η γέννηση του Ιησού.


Tα λάθη τού παραπάνω υπολογισμού

1ο σφάλμα: Ο υπολογισμός αυτός, στηρίζεται στη σειρά των εφημεριών, τότε που πρωτοξεκίνησαν να λειτουργούν. Όταν όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587 π.Χ., οι εφημερίες έπαψαν, και οι εφημέριοι σκορπίστηκαν.

Όταν λοιπόν επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, και ξανάρχισαν να λειτουργούν, η σειρά ήταν πλέον διαφορετική! Μπορούμε να τη διαβάσουμε στην Αγία Γραφή, στο Νεεμία 12/ιβ΄ 1 - 7.

Τότε επέστρεψαν μόνο 4 από τις 24 εφημερίες. Εκεί παρατηρούμε ότι η εφημερία του Αβιά, δεν είναι πλέον 8η, αλλά 12η! Έτσι, θα πρέπει να προσθέσουμε στον παραπάνω υπολογισμό, ακόμα 4 δεκαπενθήμερα, και έτσι η γέννηση του Ιησού Χριστού, γίνεται:

15 Οκτωβρίου + 60 ημέρες = 15 Δεκεμβρίου περίπου η γέννηση του Χριστού!

Σκεφτείτε, πως αυτή η ημερομηνία, είναι εξαιρετικά κοντινή στις 25 Δεκεμβρίου, και θα ήταν εύκολο να εξηγηθούν αυτές οι 10 ημέρες, ώστε να υποστηρίξουμε ότι πράγματι ο Κύριος Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.

Επειδή όμως θέλουμε να είμαστε συνεπείς και σοβαροί με τα πιστεύω μας, δεν θα επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα υπάρχουν περισσότερα σφάλματα στον υπολογισμό τους.

2ο σφάλμα: Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή μελέτη επί του θέματος, δεν λέει ότι η κάθε εφημερία ιεράτευε επί δεκαπέντε ημέρες. Η εφημερία ήταν μόνο για μία εβδομάδα, από Σάββατο σε Σάββατο, και αυτό γινόταν δύο φορές το χρόνο. (Φλάβιος Ιώσηπος: ΄΄Αρχαιότητες΄΄, βιβλίο 7ο, 14: 7).

3ο σφάλμα: Αν και οι εφημερίες προχωρούν κατ' έτος, οι Ισραηλίτες κάθε 3 χρόνια είχαν έναν εμβόλιμο μήνα. Εφ' όσον λοιπόν σε αυτό το μήνα θα υπηρετούσαν κάποιες εφημερίες, το νέο έτος θα αρχίσει με κάποια άλλη απ' ότι τα προηγούμενα.

Με τα παραπάνω, θέλουμε να πούμε ότι τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, και κατά συνέπεια το επιχείρημα της εφημερίας Αβιά είναι άτοπο.

Η καταλληλοτητα του χρονου απογραφης

Σε μια προσπάθεια να προσβάλλουν την 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Χριστού, πολλοί χρησιμοποιούν και μια άλλη είδους συλλογιστική. Λένε ότι δεν μπορεί, –δήθεν–, να είναι η 25η Δεκεμβρίου η ημέρα Γεννήσεως του Χριστού διότι κατ’ εκείνον τον καιρό έγινε η απογραφή. Και δεν θα μπορούσε να βγει διάταγμα περί απογραφής καιρό χειμώνος, διότι δεν θα μπορούσαν –δήθεν– να μετακινηθούν οι άνθρωποι. Ή ότι αναφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι υπήρχαν ποιμένες αγραυλούντες. Σ’ αυτά τα δυο περιστασιακά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε τα εξής με λίγα λόγια.

Κατ’ αρχήν, οι ποιμένες που ήταν αγραυλούντες φύλαγαν «φυλακάς», δηλαδή σκοπιές, την νύχτα. Δεν λέει το κείμενο ότι παρέμεναν όλη τη νύχτα στο ύπαιθρο. Γνωρίζουμε από τα κλιματολογικά στοιχεία για την περιοχή εκείνη ότι ο χειμώνας είναι αρκετά ήπιος και τουλάχιστον, για κάποια μικρή χρονική περίοδο της νύχτας και εναλλάξ, θα μπορούσαν οι ποιμένες να φυλούν πραγματικά σκοπιές χωρίς να υπάρχει άμεσο πρόβλημα ψύχους. Όσο δε, για το επιχείρημα που χρησιμοποιούν περί του ότι ο χειμώνας δεν είναι κατάλληλη εποχή για τις απογραφές, θα θέλαμε να πούμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι οι περίοδοι της απογραφής πρέπει να επιλέγονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη συμπίπτουν με περιόδους κατά τις οποίες υπάρχουν αυξημένες γεωργικές ή κτηνοτροφικές εργασίες. Δηλαδή, δεν θα έπρεπε οι πολίτες, ο κόσμος που θα απεγραφόταν, να είναι απασχολημένος με αγροτικές εργασίες ούτως ώστε να μπορεί να μετακινηθεί όπως στη περίπτωσή μας, ο Ιωσήφ με την Παρθένο Μαρία.

Οι "κοσμικοτητες" κατα την εορτη των Χριστουγεννων

Όταν κανείς γιορτάζει και όταν χαίρεται για όσα έκανε ο Κύριος για μας, πραγματικά μοιράζεται με τους αδερφούς του ό,τι έχει. Όπως λ.χ. ο Νεεμίας στο Νεεμ. η΄/8, 9: «αύτη είναι αγία εις Κύριον τον Θεόν σας μη πενθείτε μηδέ κλαίετε. Και είπε προς αυτούς· υπάγετε φάγετε παχέα και πίετε γλυκάσματα και αποστείλατε μερίδας προς τους μη έχοντας μηδέν ητοιμασμένον διότι η ημέρα είναι αγία εις τον Κύριον ημών» (απόδ. Βάμβα). Το να μοιραζόμαστε με τους αδερφούς μας ό,τι έχουμε είναι άγιο. Δεν επιμένουμε ούτε στα δώρα που υπάρχουν στη Δύση, ούτε σε κραιπάλες, ούτε σε οινοποσίες. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έλεγε ότι «δεν εορτάζουμε κοσμικώς αλλά υπερκοσμίως».

Όσον αφορά τις ιστορίες σχετικά με τον Άγιο Βασίλειο: κατ’ αρχήν την πρώτη Ιανουαρίου, τιμούμε την περιτομή του Κυρίου μας. Βεβαίως, τιμούμε και την μνήμη του Αγίου Βασιλείου. Ο Άγιος Βασίλειος ήταν ένας άνθρωπος που έκανε πάρα πολλά για τον κόσμο, πνευματικώς και υλικώς. Στη Δύση υπάρχει ο Άγιος Νικόλαος, ο λεγόμενος Santa Claus, ένας άνθρωπος πολύ πλούσιος που τα μοίρασε όλα στους ανθρώπους που είχαν ανάγκες. Και μάλιστα κατά το αγιογραφικό «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ς΄/6, 3), πολλές φορές νύχτα πήγαινε μεταμφιεσμένος, για να μη τον γνωρίσουν. Μάλιστα ήταν πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση όπου πέταξε τρία τσουβάλια χρυσάφι σε έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν σε φοβερή ανάγκη, είχε πολλά χρέη και ήταν έτοιμος, κυριολεκτικά, να πουλήσει τις τρεις θυγατέρες του.

Υπάρχει μια βάση για όλα αυτά αλλά όχι και να φτάσουμε σ’ αυτή την εμπορική διαφήμιση που υπάρχει. Προς Θεού, δεν είναι ούτε μέρος της πίστης μας ούτε μέρος της χριστιανικής μας πορείας. Το τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος είναι δικό του θέμα και ο Θεός θα κρίνει, για όλα αυτά τα ζητήματα.

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ 

Ἀριθμ. Πρωτ. 1638                                                                                                                                                                                                                            Ἐν Βούλᾳ τῇ 20ῃ Δεκεμβρίου 2016

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστούγεννα γιορτάζουμε γιά ἄλλη μιά φορά καί ὁ κόσμος ἔχει φορέσει τά γιορτινά του.

Χριστούγεννα! Ἡμέρες χαρᾶς καί εὐφροσύνης. Ὁ κόσμος γιορτάζει καί σέ κάθε γιορτή βρίσκει εὐκαιρία νά ξεφαντώσει. Βρίσκει εὐκαιρία νά δραπετεύσει ἀπό τά προβλήματα πού τόν ταλαιπωροῦν. Κάτω, ὅμως, ἀπό τίς φωτεινές γιρλάντες καί τούς στολισμένους δρόμους, κρύβονται οἱ στενοχώριες, οἱ φόβοι καί οἱ ἀνησυχίες, πού ὅταν τά γιορτινά φῶτα σβήσουν, θά ἐπιστρέψουν ἀμείλικτα στίς ζωές τῶν ἀνθρώπων.

Χριστούγεννα καί ὁ κόσμος προσμένει πολλά ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά δέν θέλει τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Θέλει νά τοῦ ἱκανοποιήσει τίς ἐπιθυμίες, νά τοῦ συμπαρασταθεῖ στόν πόνο, νά τοῦ πάρει τήν δυστυχία, νά τοῦ δώσει τήν ἴδια τήν ἀθανασία, ἀλλά τόν Ἴδιο, δέν Τόν θέλει, γιατί δέν θέλει νά σταματήσει νά σκέφτεται ἐγωϊστικά.

Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, ἴδια καί ἀπαράλλακτη, μετά ἀπό τόσους αἰῶνες. Ὁ Χριστός, ἡ μόνη ἀληθινή ἀγάπη καί χαρά, ἔρχεται, ἀλλά δέν ἔχει «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», γιατί, ὅπως τότε, δέν ὑπάρχει κατάλυμμα γιά νά γεννηθεῖ. Ὅπως μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «εἰς τά ἴδια ἦλθε», δηλαδή στά πλάσματά Του, «καί οἱ ἴδιοι Αὐτόν οὐ παρέλαβον».

Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου, καί ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης, «ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν Ὑμῖν, ὅτι τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον, ἵνα ζήσωμεν δι᾿ Αὐτοῦ».

Μποροῦμε, ἄραγε, ἀδελφοί μου, νά ζήσουμε πραγματικά τά Χριστούγεννα; Μποροῦμε να κάνουμε τόν Χριστό, νά γεννηθεῖ μέσα μας καί νά ζήσουμε μέ αὐτόν τόν τρόπο, τήν πραγματική χαρά καί τήν εἰρήνη;

Ἀναμφίβολα μποροῦμε. Μᾶς τό βεβαιώνουν οἱ Πατέρες μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ ὁποῖος λέει:

«Πιστεύοντας ὁλόψυχα καί μετανοώντας θερμά, συλλαμβάνουμε στίς καρδιές μας τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἡ Παρθένος, μέ τό νά διατηροῦμε τίς καρδιές μας καθαρές καί ἁγνές. Καί ὅπως Ἐκείνη, ἐπειδή ἦταν ὑπεράμωμη, δέν Τήν ἔφλεξε τό πῦρ τῆς Θεότητος, οὔτε ἐμᾶς μᾶς καταφλέγει, ὅταν διατηροῦμε ἁγνές καί καθαρές τίς καρδιές μας, ἀλλά γίνεται δροσιά ἀπό τόν οὐρανό καί πηγή ὕδατος καί ἀθάνατης ζωῆς, πού ρέει μέσα μας».

Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου, καί ἄν χαρίσουμε τήν καρδιά μας στόν Χριστό, γιά νά γεννηθεῖ μέσα μας, τότε θά μᾶς κάνει κοινωνούς τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Παρακλήτου, πού Αὐτός στέλνει στόν κόσμο. Τά χαρίσματα αὐτά, πού σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι: «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».

Χριστούγεννα, λοιπόν ἀδελφοί μου, καί ὁ Χριστός μας λέει στόν κάθε ἕνα ἀπό μᾶς προσωπικά: «Ναί, ἔρχομαι ταχύ».

Ἄς Τοῦ ἀπαντήσουμε καί ἐμεῖς προσφέροντάς Του τήν καρδιά μας: «Ναί ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ», Σέ ποθοῦμε, Σέ θέλουμε συνεχῶς μαζί μας.

«Ὁ Θεός μεθ᾿ ἡμῶν».

Εὐφρόσυνα καί εὐλογημένα Χριστούγεννα, μέ τόν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν μας Ἰησοῦν.

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας καί Ποιμενάρχης Σας.

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καὶ Βάρης

Π Α Υ Λ Ο Σ ὁ Α΄ 


ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΗ′ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ 14 (115 21)

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ 

ΚΗ′ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΩΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ
ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

(Ἀγρίνιο, 31 Ὀκτωβρίου ἕως 2 Νοεμβρίου 2016)

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

 Ἡ ΚΗ′ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγματοποιήθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στό Παπαστράτειο Μέγαρο στό Ἀγρίνιο, ἀπό 31 Ὀκτωβρίου ἕως 2 Νοεμβρίου 2016, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶ καί ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἰγνατίου, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα:«Αἱρετικές καί ἀποκρυφιστικές θεωρήσεις περί ἀνθρώπου καί ἀνθρώπινα δικαιώματα», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθαΠορίσματα:

Τίς τελευταῖες δεκαετίες ὑποστηρίζεται ἀπό ὅλο καί περισσότερους, ὅτι ἔχουμε ἤδη εἰσέλθει στόν αἰώνα τῆς ἀνθρωπολογίας, τῆς ἐκ νέου ἐνασχόλησης καί τοῦ ἰδιαίτερου ἐνδιαφέροντος τῆς θεολογίας γιά τόν ἄνθρωπο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ σύγχρονη θεολογική πρόκληση εἶναι ἀνάγκη, ὄχι μόνο νά ἐκθέτει τό περιεχόμενο τῆς πίστεως, ἀλλά καί νά ἀπαντᾶ στό καίριο ἐρώτημα τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος σήμερα καί πῶς θά διασωθεῖ ὁ πολιτισμός του.

Ὁ Δημιουργός ἔφερε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, ὡς δημιούργημα «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν» δική Του. Τό χάρισμα τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα» ἀποτελεῖ κοινό γνώρισμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» προσφέρεται στόν ἄνθρωπο ὡς δυνατότητα ἐλεύθερης ἐπιλογῆς. Σῶμα καί ψυχή συναπαρτίζουν τόν ὅλο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος κατανοεῖται ὡς ψυχοσωματική ἑνότητα, ὡς ἑνιαία ὀντότητα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνας τέλειος μικρόκοσμος, καθώς ἤδη ἀπό τή δημιουργία του ἀνακεφαλαιώνει, ἑνοποιεῖ καί περιχωρεῖ μέσα του ὁλόκληρο τό σύμπαν, καθόσον ἔχει ἐν ἑαυτῷ ὅλα τά μέρη τοῦ ὅλου καί ὅλα δημιουργήθηκαν γι᾿ αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά τελειοποιηθεῖ καί νά ἀναχθεῖ ἀπό τό «κατ᾿ εἰκόνα» στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Εἶναι «θεοειδές» κτίσμα καί συνάμα «θεός κεκελευσμένος», ἔχει δηλαδή τήν κλήση, τήν κίνηση καί τή δυνατότητα νά θεωθεῖ ἐν Χριστῷ.

Στό καίριο ἐρώτημα τῆς ἐποχῆς μας γιά τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί πῶς μπορεῖ νά διασωθεῖ ὁ πολιτισμός του, ἡ ἀπάντηση τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας δέν βρίσκεται κάπου ἀλλοῦ ἤ μακράν ἤ ἔξω ἀπό τήν κληρονομία τῆς κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦπαρακαταθήκης της, ἀπό τόν αὐθεντικό ἄνθρωπο, τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀντίθετες πρός τήν Ὀρθόδοξη περί ἀνθρώπου ἐκκλησιαστική διδασκαλία βρίσκονται οἱ ἀνθρωπολογικές πλάνες, τόσο τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου, ὅσο καί διαφόρων αἱρετικῶν καί παραχριστιανικῶν κινήσεων.

Ἡ σύγχρονη ἀποκρυφιστική περί ἀνθρώπου προσέγγιση ἀποτελεῖ ἐπανάληψη τῆς δαιμονικῆς προτροπῆς τοῦ «ἔσεσθε ὡς θεοί» (Γεν. 3, 5) καί παρότρυνση πρός τούς σύγχρονους χριστιανούς νά ἀκολουθήσουν αὐτά πού ἀρνήθηκαν κατά τήν ἀπόταξή τους στό Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἀποτελεῖ εἰσήγηση τοῦ «ἀρχεκάκου ὄφεως» γιά μιά ἐκ νέου ὑπαρξιακή αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου, γιά ἀγνόηση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὑπόσχεση νέων δρόμων «αὐτολύτρωσης» καί «ἰσοθεΐας», πού ἔχουν τό κατάλληλο γιά τήν ἑκάστοτε περίπτωση προσωπεῖο, σ᾿ ἕναν κυκεῶνα θέσεων, πρακτικῶν καί δοξασιῶν.

Ὡς πρός τή δομή καί τή σύνθεση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀποκρυφιστική θεωρία δέχεται πολλαπλά σώματα μέ διαφορετικές ὀνομασίες, ἐπειδή βασική ἀρχή τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου ἀποτελεῖ ὁ ἰσχυρισμός ὅτι μέ τή λέξη σῶμα δέν νοεῖται μόνον τό ὁρατό καί ὑλικό στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὁ ὅρος σῶμα χρησιμοποιεῖται γιά νά δηλώσει, σέ συνδυασμό μέ ἄλλους ὅρους τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, μορφή καί παράσταση μιᾶς ὀργανωμένης οὐσίας, πού ἐκφράζεται μέ διαφορετικό τρόπο στά κοσμικά πεδία.

Στίς ἀποκρυφιστικές δοξασίες περί ἀνθρώπου γιά τήν πνευματική του ἐξέλιξη, τό πᾶν ἐπαφίεται στίς δικές του δυνάμεις. Σώζεται ἀπό μόνος του. Ὁ Θεός, ὅπως κατανοεῖται στόν ἀποκρυφιστικό χῶρο, παραμένει ἕνας ἀμέτοχος, οὐδέτερος παρατηρητής. Ὅ,τι πιό νόθο καί σκοτεινό ἔχει νά παρουσιάσει ἡ νοσηρή μεταπτωτική καί διαβρωμένη θρησκευτικότητα, ὁ ἀποκρυφισμός τό προβάλλει μέ περισσή ἀλαζονεία, ὡς τή δική του ἐνδοκοσμική ἐπιβεβαίωση τῆς ἀρχέγονης δαιμονικῆς προτροπῆς «ἔσεσθε ὡς θεοί». Ταυτόχρονα, μέ τήν ἀφόρητη ἔπαρση ἑνός ἐγωιστικοῦ φρονήματος, χρησιμοποιεῖ καί μαγικές τελετουργικές πρακτικές.

Βασικό κεφάλαιο τῆς ἀποκρυφιστικῆς νεοεποχίτικης διδαχῆς περί τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἡ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης καί ὁ ἄμεσα συνδεδεμένος μέ αὐτήν ἀμείλικτος«νόμος τοῦ κάρμα». Μέ τή θεωρία αὐτή ἀφαιρεῖται κάθε ἠθική εὐθύνη ἀπό τόν ἄνθρωπο γιά τίς πράξεις του. Ἕνας κακός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς κακός, καθόσον ὅ,τι πράττει ἤ ὑφίσταται στή ζωή του δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν δικῶν του ἐλεύθερων ἐπιλογῶν, ἀλλά ἕνα «χρέος» κάποιας ἄλλης προηγούμενης ζωῆς, τό ὁποῖο ἐξοφλεῖ τώρα. Καταργεῖται ἔτσι κάθε σκέψη γιά ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιά μετάνοια καί συγχώρηση. Ἡ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης εἶναι μία καθαρά ἀντιχριστιανική διδασκαλία, πού παραβαίνει ἀκόμη καί τούς νόμους τῆς λογικῆς. Σέ ἀντίθεση μέ τή δοξασία αὐτή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πιστεύει στήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, πρόδρομος καί θεμέλιο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀποκρυφιστική περί ἀνθρώπου προσέγγιση εἶναι ἀπολύτως ἀσύμπτωτη μέ τή χριστιανική.

Ἡ βιβλική καί ἁγιοπατερική ἐκκλησιαστική παράδοση στήν ἀδιαίρετη ἑνότητά τους, ἰδιαιτέρως ἡ νηπτική ἐμπειρία καί διδαχή τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς διδάσκει μέ σαφήνεια ὅτι τό σύνολο τῶν ἐπιχειρημάτων καί θεωριῶν περί φώτων καί πρακτικῶν τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου, ἐάν ἐξαιρέσουμε τίς ψυχιατρικές καί νευρολογικοῦ χαρακτήρα νοσηρές καταστάσεις, δέν ἀποτελεῖ παρά ἐμπνεύσεις, φωτοφάνειες, ἐνέργειες καί μεθοδεύσεις δαιμονικῆς προέλευσης.

Στίς διάφορες ἀποκρυφιστικές καί παραθρησκευτικές ὁμάδες, μέ μία ποικιλία πρακτικῶν καί μεθοδεύσεων (λ.χ. πρακτικές διανοητικοῦ χειρισμοῦ), λαμβάνει χώρα μία βάναυση καταπάτηση θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οἱ περί ἀνθρώπου δοξασίες τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν καί παραχριστιανικῶν κινήσεων θεμελιώνονται ἄλλοτε σέ κακόδοξες καί ἐλλειμματικές ἑρμηνεῖες ἁγιογραφικῶν χωρίων καί ἄλλοτε σέ δῆθεν νεώτερες ἐξωβιβλικές «ἀποκαλύψεις» τοῦ Θεοῦ (π.χ. Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερῶν ἤ Μορμόνων, Χριστιανική Ἐπιστήμη κ.ἄ.). Οἱ δοξασίες τους βρίσκονται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τούς φορεῖς τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Θείας Ἀποκαλύψεως, τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱερά Παράδοση.

Στίς αἱρετικές καί παραχριστιανικές κινήσεις στόν χῶρο τῆς ἀνθρωπολογίας, θεμελιώδεις χριστιανικοί ὅροι (π.χ. πτώση, ἁμαρτία, σωτηρία κ.ἄ.) ἔχουν νοηματοδότηση ριζικῶς διαφορετική καί μή ἀποδεκτή, ὄχι μόνο ἀπό τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική διδασκαλία, ἀλλά καί ἀπό τόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο.

Στίς αἱρετικές διδαχές περί ἀνθρώπου δέν ἀπουσιάζουν καί διδασκαλίες ἐπικίνδυνες γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή, ὅπως ἡ θέση τῶν λεγομένων Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ περί ἄρνησης μετάγγισης αἵματος σέ πάσχοντες ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα τήν ἐν λόγω ἐπικίνδυνη διδασκαλία ἐπιχειροῦν νά τήν παρουσιάσουν ὡς διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

Οἱ ἀνθρωπολογικές ἀποκλίσεις ἀπό τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως προβάλλονται ἀπό τίς ποικιλώνυμες ἀποκρυφιστικές καί αἱρετικές κινήσεις, ἔχουν ἀρνητικές ἐπιπτώσεις σέ πρόσωπα καί ὁμάδες πού τίς υἱοθετοῦν.

Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τόν Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως

† Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνάτιος

Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός

Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ

Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος

Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ

Πατριαρχείου Σερβίας, Ἱερομόναχος Εὐσέβιος Mεάντζια

Πατριαρχείου Ρουμανίας, Καθηγητής Κυπριανός Στρέτζα

Πατριαρχείου Βουλγαρίας, Μητροπολίτης Νευροκοπίου Σεραφείμ

Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Ἀρχιμ. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρ. Κυριακός Τσουρός

Ἐκκλησίας Πολωνίας, Ἡγούμενος Βαρσανούφιος Ντοροσκίεβιτς

 

Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη

† Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς

 

Ποια νομιζετε αγαπητοι, οτι ειναι η βασικη προϋποθεση για να γνωρισουμε τον Αγιο Θεο συμφωνα με τα λεγομενα του Οσιου και Θεοφορου πατρος Σιλουανου του Αθωνιτου;

Διαβάστε μέ προσοχή καί μέ προσευχή τίς παρακάτω σκέψεις του γιά νά δεῖτε πώς προσεγγίζουν οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεως μας βασικά θέματά Της.

Πώς θά γνωρίσουμε τό Θεό.

«Πολύ μᾶς ἀγαπάει ὁ Κύριος, αὐτό τό ἔμαθα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μού ἔδωσε Ἐκεῖνος κατά τό μέγα Του ἔλεος. Γέρασα καί ἑτοιμάζομαι γιά τό θάνατο καί γράφω τήν ἀλήθεια ἀπό ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, θέλει νά σωθοῦν ὅλοι, νά γνωρίσουν ὅλοι τό Θεό.

Ἤμουνα χειρότερος κι ἀπό ἕναν βρωμερό σκῦλο, ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου, σάν ἄρχισα νά ζητῶ συγχώρηση ἀπό τό Θεό, Αὐτός μού ἔδωσε ὄχι μόνο τή συγχώρηση ἀλλά καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, γνώρισα τό Θεό. Βλέπεις ἀγάπη πού ἔχει ὁ Θεός γιά μᾶς; Ποιός, ἀλήθεια, θά μποροῦσε νά περιγράψει τήν εὐσπλαχνία Του;

Ἀδελφοί μου, πέφτω στά γόνατα καί σᾶς παρακαλῶ, πιστεύετε στό Θεό, πιστεύετε πῶς ὑπάρχει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μαρτυρεῖ γιά τό Θεό σ’ ὅλες τίς ἐκκλησίες μας ἀλλά καί στήν ψυχή μου.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη αὐτή πλημμυρίζει ὅλες τίς ψυχές τῶν οὐρανοπολιτῶν Ἁγίων. Καί τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι στή γῆ, στίς ψυχές ὅσων ἀγαποῦν τό Θεό. Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οἱ οὐρανοί βλέπουν τή γῆ, ἀκοῦνε τίς προσευχές μας καί τίς προσκομίζουν στό Θεό.

Ζοῦμε στή γῆ δέν βλέπουμε τό Θεό, δέν μποροῦμε νά Τόν δοῦμε. Ἀλλά σάν ἔρθει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ψυχή, τότε θά δοῦμε τό Θεό, ὅπως Τόν εἶδε ὁ Ἁγιος Στέφανος ( Πραξ. 7, 55-56 ). Ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς ἀναγνωρίζουν ἀμέσως μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Κύριος. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ θεοδόχος, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀναγνώρισε στό μικρό βρέφος τόν Κύριο (Λουκ. 2, 25-32). Ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὄχι μέ τήν ἐπιστήμη. Καί τά παιδιά πού δέν σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τόν Κύριο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Κανείς δέν μπορεῖ νά γνωρίσει τό Θεό καί πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει. Ἀκόμα κι ἄν διαβάζουμε, ὅτι μᾶς ἀγάπησε καί ἔπαθε ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, σκεφτόμαστε γι αὐτά μόνο μέ τό νοῦ, ἀλλά δέν καταλαβαίνουμε ὅπως πρέπει, μέ τήν ψυχή, τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως μᾶς διδάξει, τότε γνωρίζουμε μέ ἐνάργεια καί αἰσθητά τήν ἀγάπη, τότε γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Κύριο.

Καθένας μας μπορεῖ νά κρίνει γιά τό Θεό κατά τό μέτρο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού γνώρισε. Γιατί πώς εἶναι δυνατό νά σκεφτόμαστε καί νά κρίνουμε γιά πράγματα πού δέν εἴδαμε ἤ δέν ἀκούσαμε καί δέν ξέρουμε; Οἱ Ἅγιοι λένε πῶς εἶδαν τό Θεό. Ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι πού λένε πῶς δέν ὑπάρχει Θεός. Εἶναι φανερό πῶς μιλοῦν ἔτσι, γιατί δέν Τόν γνώρισαν, αὐτό ὅμως δέν σημαίνει καθόλου πῶς ὁ Θεός δέν ὑπάρχει.

Οἱ Ἅγιοι μιλοῦν γιά πράγματα πού πραγματικά εἶδαν καί γνωρίζουν. Δέν λένε, γιά παράδειγμα, πώς εἶδαν ἕνα ἄλογο μήκους ἑνός χιλιομέτρου ἤ ἕνα πλοῖο δέκα χιλιομέτρων, πού δέν ὑπάρχουν. Κι ἐγώ νομίζω, πῶς ἄν δέν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά μιλοῦσαν κἄν γι’ Αὐτόν στή γῆ. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως θέλουν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό δικό τους θέλημα καί γι’ αὐτό λένε πῶς δέν ὑπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας ἔτσι μᾶλλον ὅτι ὑπάρχει.

Ὅλων τῶν λαῶν ἡ ψυχή αἰσθανόταν πῶς ὑπάρχει ὁ Θεός, ἄν καί δέν ἤξεραν νά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅμως δίδαξε πρῶτα τούς προφῆτες, ἔπειτα τούς ἀποστόλους, ὕστερα τούς ἁγίους πατέρες καί ἐπισκόπους μας, κι ἔτσι ἔφτασε ὡς ἐμᾶς ἡ ἀληθινή πίστη. Ἐμεῖς γνωρίσαμε τόν Κύριο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅταν τόν γνωρίσαμε, τότε στερεώθηκε σ’ Αὐτόν ἡ ψυχή μας.

Γνωρίστε, λαοί, ὅτι πλαστήκαμε γιά νά δοξάζουμε τόν οὐράνιο Θεό, καί νά μήν προσκολλᾶστε στή γῆ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας καί μᾶς ἀγαπάει σάν πολυπόθητα παιδιά Του.

Ὅποιος δέν γνωρίζει τή χάρη, δέν τήν ἐπιζητεῖ. Οἱ ἄνθρωποι προσκολλήθηκαν στή γῆ, γι’ αὐτό οἱ πιό πολλοί δέν ξέρουν πῶς τίποτα τό γήϊνο δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  

Πολλοί φιλονικούν γιά τήν πίστη – καί δέν ὑπάρχει τέλος σ’ αὐτές τίς φιλονικίες -, ἐνῶ, ἀντί νά φιλονικοῦμε, πρέπει νά προσευχόμαστε μόνο στό Θεό, καί τήν Παναγία καί ὁ Κύριος θά μᾶς δώσει τό φωτισμό χωρίς φιλονικίες, καί μάλιστα γρήγορα.

Πολλοί μελέτησαν ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀλλά δέν γνώρισαν τήν ἀληθινή πίστη ὅπως πρέπει. Ὅποιος προσεύχεται στό Θεό μέ ταπείνωση νά τόν φωτίσει, σ’ αὐτόν ὁ Κύριος θά δώσει νά μάθει πόσο ἀγαπάει τόν ἄνθρωπο. Οἱ ὑπερόπτες ἐλπίζουν νά μάθουν τά πάντα μέ τό νοῦ τους, ἀλλά ὁ Θεός τούς ἔθεσε ὄρια.

Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅπου εἰμί ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός ἔσται......ἵνα θεωρῇ τήν δόξαν τήν ἐμήν»( Ἰω. 12,26 - Ἰω. 17, 24). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δέν κατανοοῦν τίς Γραφές, τίς βρίσκουν ἀκατανόητες. Μόνο ὅταν τούς διδάξει τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε ὅλα γίνονται κατανοητά καί ἡ ψυχή αἰσθάνεται σάν νά εἶναι στούς οὐρανούς. Γιατί τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι στούς οὐρανούς καί στή γῆ καί στήν Ἁγία Γραφή καί στίς ψυχές ὅσων ἀγαποῦν τό Θεό. Χωρίς Πεῦμα Ἅγιο οἱ ἄνθρωποι πλανῶνται καί ἀδυνατοῦν νά γνωρίσουν ἀληθινά τό Θεό καί τήν ἀνάπαυση κοντά Του, ἔστω κι ἄν μελετοῦν συνεχῶς.

Ὤ ἀδελφοί, σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς ἱκετεύω στό ὄνομα τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ: Πιστεύετε στό Εὐαγγέλιο καί στή μαρτυρία τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, καί τότε θά γευθεῖτε, ἤδη ἀπ’ αὐτή τή γῆ, τή μακαριότητα τοῦ παραδείσου. Ἀληθινά, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μέσα μας: Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χαρίζει στήν ψυχή τόν παράδεισο. Πολλοί πρίγκιπες καί ἄρχοντες ἐγκατέλειψαν τούς θρόνους τους, ὅταν γνώρισαν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό εἶναι εὐνόητο, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι φλογερή. Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ χαρά τῆς ψυχῆς φθάνει ὡς τά δάκρυα, καί τίποτα ἐπίγειο δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μαζί της.

Πόσο εὐτυχισμένοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί! Τί Θεό ἔχουμε! Εἶναι ἀξιολύπητοι ὅσοι δέν γνώρισαν τό Θεό. Αὐτοί δέν βλέπουν τό αἰώνιο φῶς, καί μετά τό θάνατο πορεύονται στό αἰώνιο σκοτάδι. Αὐτό τό ξέρουμε, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα πληροφορεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία τούς Ἁγίους γιά τό τί ὑπάρχει στόν οὐρανό καί τί στόν ἄδη.

Ὤ, πόσο ἀξιολύπητοι εἶναι οἱ πλανεμένοι ἄνθρωποι! Αὐτοί δέν μποροῦν νά ξέρουν τί εἶναι ἡ ἀληθινή χαρά. Μερικές φορές διασκεδάζουν καί γελοῦν, ἀλλά τό γέλιο καί ἡ ἀπόλαυση, πού δοκιμάζουν, θά μεταβληθοῦν σέ θρῆνο καί θλίψη. Δική μας χαρά εἶναι ὁ Χριστός. Μέ τά πάθη Του μᾶς ἔγραψε στό βιβλίο τῆς ζωῆς, καί στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν θά εἴμαστε αἰώνια μέ τό Θεό καί θά βλέπουμε τή δόξα Του καί θά εὐφραινόμαστε μαζί Του. Ἡ χαρά μας εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι τόσο γλυκό καί εὐχάριστο! Αὐτό μαρτυρεῖ στήν ψυχή γιά τή σωτηρία.

Τά ἐπίγεια μαθαίνονται μέ τήν ἐπίγεια διάνοια, ἐνῶ ὁ Θεός καί ὅλα τά ἐπουράνια γνωρίζονται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτό παραμένουν ἀπρόσιτα στό νοῦ πού δέν ἀναγεννήθηκε».    

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 πως εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας, ἀγαπητοί, κατά τόν μῆνα Αὔγουστο κυριαρχεῖ στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν Χριστιανῶν τό Ἱερό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, μέ ἀποκορύφωμα τή μεγάλη γιορτή τῆς Κοιμήσεως Της.

Αὐτή τή μεγάλη γιορτή ἐκθειάζει μέ τό παρακάτω Ἐγκώμιο ὁ μέγας θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας καί Ἅγιος αὐτῆς Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. 

Ἄς τό διαβάσουμε μέ προσοχή γιά νά δοῦμε πῶς πλησιάζουν οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεως μας τά μεγάλα γεγονότα τῆς ἱστορικῆς της διαδρομῆς μέσα στόν κόσμο στόν ὁποῖο ζοῦμε κι ἐμεῖς.  

« Τί εἶναι αὐτό τό μυστήριο τό μέγα, πού συντελεῖται γύρω ἀπό τό πρόσωπό Σου, ἱερή Μητέρα καί Παρθένε; « Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας Σου». Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι θά Σέ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σύ εἶσαι ἄξια γιά μακαρισμό!

Καί νά πού ὅλες οἱ γενεές Σέ μακαρίζουν. Ἐσένα εἶδαν οἱ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, καί σέ μακάρισαν οἱ βασίλισσες, δηλαδή οἱ ψυχές τῶν δικαίων, καί θά Σέ ὑμνοῦν αἰώνια. Γιατί Σύ εἶσαι ὁ θρόνος ὁ βασιλικός, στόν ὁποῖον παραστέκονται Ἄγγελοι κοιτάζοντας τόν Βασιλέα καί Δημιουργό νά κάθεται ἐπάνω του.

Σύ ἔγινες Ἐδέμ νοητή, πιό ἱερή καί πιό θεϊκή ἀπό τήν παλιά. Γιατί σέ ἐκείνη τήν Ἐδέμ ἔμεινε ὁ Ἀδάμ ὁ γήϊνος, ἐνῶ σ’ Ἐσένα ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ.

Ἐσένα προεικόνισε ἡ κιβωτός, γιατί Σύ γέννησες τόν Χριστό, τή σωτηρία τοῦ κόσμου, πού καταπόντισε τήν ἁμαρτία καί κατασίγησε τά κύματά της.

Ἐσένα προεικόνισε ἡ βάτος, Ἐσένα εἶχαν ἐπιγράψει προφητικῶς οἱ θεοχάρακτες πλάκες, Ἐσένα προζωγράφησε ἡ κιβωτός τοῦ νόμου καί Σένα εἶχαν φανερά προτυπώσει ἡ στάμνα ἡ χρυσή καί ἡ λυχνία καί ἡ τράπεζα καί ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού ‘χε βλαστήσει.

Ἀπό Σένα προῆλθε ἡ φλόγα τῆς θεότητος, τό μέτρο καί ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, τό γλυκύτατο καί οὐράνιο μάννα, τό ὄνομα τό ἀπερίγραπτο καί πάνω ἀπό ὅλα τά ὀνόματα, τό φῶς τό αἰώνιο καί ἀπρόσιτο, ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς ὁ οὐράνιος, ὁ καρπός πού δέν γεωργήθηκε, ἀλλά βλάστησε ἀπό Σένα μέ σώμα ἀνθρώπινο.

Ἐσένα δέν προμηνοῦσε τό καμίνι πού ἔβγαζε φωτιά καί ταυτόχρονα δρόσιζε ἀλλά καί ἔκαιγε κι ἦταν ἀντίτυπο τῆς θείας φωτιᾶς πού μέσα Σου κατοίκησε;

Παρά λίγο ὅμως θά ξεχνοῦσα τή σκάλα τοῦ Ἰακώβ. Τί δηλαδή; Δέν εἶναι φανερό σέ ὅλους ὅτι Ἐσένα προεικόνιζε κι ἦταν προτύπωσή Σου;  Ὅπως ὁ Ἰακώβ εἶχε δεῖ τίς ἄκρες τῆς σκάλας νά ἑνώνουν τόν οὐρανό μέ τή γῆ καί νά ἀνεβοκατεβαίνουν σ’ αὐτήν Ἄγγελοι, ἔτσι κι Ἐσύ ἕνωσες αὐτά πού ἦσαν πρίν χωρισμένα, ἀφοῦ μπῆκες στή μέση Θεοῦ καί ἀνθρώπων κι ἔγινες σκάλα, γιά νά κατεβεῖ σ’΄ε μᾶς ὁ Θεός, πού πῆρε τό ἀδύναμο προζύμι μας καί τό ἕνωσε μέ τόν ἑαυτό Του κι ἔκανε τόν ἀνθρώπινο νοῦ πού βλέπει τόν Θεό.

Ποῦ θά ἀποδώσουμε ἀκόμη τά κηρύγματα τῶν Προφητῶν; Σ’ Ἐσένα, ἄν θέλουμε νά δείξουμε ὅτι εἶναι ἀληθινά! Γιατί ποιό εἶναι τό Δαβιτικό μαλλί τοῦ προβάτου πού πάνω του ἔπεσε σάν βροχή ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, που εἶναι συνάναρχος μέ τόν Πατέρα; Δέν εἶσαι Σύ ὁλοφάνερα;

Ποιά εἶναι ἐπίσης ἡ Παρθένος, που ὁ Ἠσαΐας προορατικῶς προφήτευσε ὅτι θά συλλάβει καί θά γεννήσει Υἱόν τόν Θεό, πού θά εἶναι μαζί μας;

Καί ποιό εἶναι τό βουνό τοῦ Δανιήλ, ἀπό τό ὁποῖο κόπηκε πέτρα, ἀγκωνάρι, ὁ Χριστός, χωρίς νά ὑποκύψει σέ ἀνθρώπινο ἐργαλεῖο;

Ἄς ἔρθει ὁ Ἰεζεκιήλ ὁ θεϊκότατος κι ἄς δείξει πύλη που ἔχει κλειστεῖ καί πού πέρασε ἀπό μέσα της μόνο ὁ Κύριος καί παραμένει κλειστή.

Ἐσένα, λοιπόν, κηρύττουν οἱ Προφῆτες, Ἐσένα διακονοῦν οἱ Ἄγγελοι καί ὑπηρετοῦν οἱ Ἀπόστολοι. Ἐσένα σήμερα, καθώς ἀναχωροῦσες πρός τόν Υἱόν Σου, περιτριγύριζαν ψυχές Δικαίων καί Πατριαρχῶν καί τό ἄπειρο πλῆθος τῶν θεοφὀρων Πατέρων πού συγκεντρώθηκαν ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, σάν μέσα σέ σύννεφο, ψάλλοντας ὕμνους ἱερούς σ’ Ἐσένα, τήν πηγή τοῦ ζωαρχικοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, πλημμυρισμένου ἀπό τά θεῖα συναισθήματα.

Ὦ, πῶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς μεταφέρεται πρός τήν ζωήν διά μέσου τοῦ θανάτου! Πῶς νά ὀνομάσουμε τό μυστήριο τοῦτο πού σχετίζεται μέ Σένα; Θάνατο; Μά, ἄν καί ἡ πανίερη καί μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται ἀπό τό ἀμίαντο σῶμα Σου καί αὐτό τὀ σῶμα Σου παραδίδεται στήν ταφή, ὅμως δέν παραμένει στό θάνατο κι οὔτε διαλύεται ἀπό τή φθορά. ὅπως ὁ ἥλιος, ὁ ὁλόλαμπρος καί πάντα φωτεινός, ὅταν σκεπαστεῖ γιά λίγο ἀπό τό σῶμα τῆς σελήνης, φαίνεται σάν νά χάνεται καί τό σκοτάδι νά παίρνει τή θέση τῆς λάμψης του, μά αὐτός δέν χάνει τό φῶς του, ἀλλά ἔχει μέσα του τήν πηγή τοῦ φωτός. Ἔτσι κι Ἐσύ, ἄν καί καλύπτεσαι σωματικά ἀπό τόν θάνατο γιά κάποιο χρονικό διάστημα, ἐν τούτοις ἀναβλύζεις πλούσια, καθαρά κι ἀτελείωτα τά νάματα τοῦ θείου φωτός καί τῆς ἀθάνατης ζωῆς, ποταμούς χάριτος καί πηγές ἰαμάτων. 

Ἐσύ ἄνθισες σάν δένδρο γλυκύτατο κι εἶναι ὁ καρπός Σου εὐλογία στό στόμα τῶν πιστῶν! Γι’ αὐτό καί δέν θά ὀνομάσω θάνατο τήν ἱερή μετάστασή Σου, ἀλλά κοίμηση ἤ ἀποδημία ἤ ἐνδημία, γιά νά ἐκφρασθῶ καλύτερα, ἀφοῦ, φεύγοντας ἀπό τήν κατοικία τοῦ σώματος, πηγαίνεις νά κατοικήσεις στά καλύτερα, στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Υἱοῦ Σου.

Ἄγγελοι μαζί μέ τούς Ἀρχαγγέλους Σέ μεταφέρουν ἀπό τή γῆ στούς οὐρανούς. Καθώς περνᾶςς εὐλογεῖται ὁ ἀέρας καί ὁ αἰθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας ὑποδέχεται ὁ οὐρανός τήν ψυχή Σου. Σέ προϋπαντοῦν οἱ οὐράνιες δυνάμεις μέ ὕμνους ἱερούς καί τελετή χαρμόσυνη: « τίς αὐτή ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανθισμένη, ἐγκύπτουσα ὡσεί ὄρθρος;». Εἶσαι ὡραία, λένε οἱ οὐράνιες δυνάμεις, σάν τό φεγγάρι κι ὅλα τά Χερουβίμ ἐκπλήσσονται καί τά Σεραφείμ Σέ δοξάζουν, Ἐσένα πού δέν ἀνέβηκες μονάχα ὡς τόν οὐρανό, σάν τόν Προφήτη Ἠλία, οὔτε μονάχα μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, σάν τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλά ἔφτασες μέχρις αὐτόν τόν θρόνο τοῦ Υἱοῦ Σου καί στέκεις κοντά Του μέ πολλή κι ἀνείπωτη παρρησία.

Ἔγινες, λοιπόν, εὐλογία γιά ὅλον τόν κόσμο, ἁγιασμός γιά τό σύμπαν, ἄνεση γιά τούς κουρασμένους, παρηγοριά γιά τούς πενθοῦντες, θεραπεία γιά τούς ἀρρώστους, λιμάνι γιά τούς θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση γιά τούς ἁμαρτωλούς, παρηγοριά γιά τούς λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια γιά ὅλους πού σέ ἐπικαλοῦνται, ἀρχή καί μέση καί τέλος ὅλων τῶν ἀγαθῶν πού ξεπερνοῦν τόν νοῦ μας.

Πῶς ὑποδέχθηκε ὁ οὐρανός Αὐτήν πού ἔγινε πλατύτερη ἀπ’αὐτόν; Καί πῶς ὁ τάφος δέχθηκε Αὐτήν πού δέχθηκε μέσα Της τόν Θεόν; Ὦ μνῆμα ἱερό καί θαυμαστό καί σεβάσμιο καί προσκυνητό, πού καί τώρα τό περιποιοῦνται  Ἄγγελοι, παρευρισκόμενοι μέ πολύν σεβασμό καί φόβο, καί ἄνθρωποι πού ἔρχονται σ’ αὐτό μέ πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το μέ μάτια καί χείλια καί μέ πόθο ψυχῆς ἀντλώντας πλοῦτο ἀγαθῶν.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς ταξιδέψουμε νοερά μακριά ἀπ’ τή ζωή αὐτή μαζί μέ τήν Παναγία, πού φεύγει ἀπ’ τή γῆ αὐτή.

Ἐλᾶτε ὅλοι μέ πόθο καρδιακό, ἄς κατεβοῦμε στόν τάφο μαζί μέ τήν Παρθένο πού κατέρχεται σ’ αὐτόν. Ἄς παρασταθοῦμε ὁλόγυρα στό ἱερότατο κρεβάτι της.

Ἄς ψάλλουμε ὕμνους ἱερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικά ἄσματα: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». Χαῖρε ἀμνάς πού γέννησες τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε Σύ πού εἶσαι πιό πάνω ἀπό τίς ἀγγελικές δυνάμεις. Χαῖρε ἡ δούλη καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.                                                  

 Αγαπητοί μας Γονείς, 

   Γνωρίζουμε  ότι, πόθος , λαχτάρα και προσωπική ευτυχία σας είναι να δείτε και να χαρείτε τα παιδιά σας ευτυχισμένα και πετυχημένα στην κοινωνία του αύριο. Από τις μέχρι σήμερα εμπειρίες σας έχετε διαπιστώσει πόσο δύσκολο είναι να αναθρέψει και να διαπαιδαγωγήσει κάποιος ένα παιδί, ιδιαίτερα δε στις μέρες μας, που τόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν (κακές παρέες, ναρκωτικά, ύποπτα κέντρα κ.ά.). Όλα αυτά υπάρχουν, όπως υπάρχουμε κι εμείς,  που πρέπει με τη βοήθεια του Θεού να προβάλουμε τη δική μας αντίσταση.

  Η Εκκλησία προσεύχεται και ζητάει τη βοήθεια του Θεού, με τις πρεσβείες των Αγίων Του, για κάθε τι  που μας δυσκολεύει, πολύ δε περισσότερο για το δύσκολο μεν, αλλά θεάρεστο δε, έργο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Εκτός όμως από την προσευχή έρχεται, η Εκκλησία μας, βοηθός και συμπαραστάτης στην προσπάθειά μας αυτή με τα Κατηχητικά της Σχολεία και τις Νεανικές Συντροφιές για κάθε ηλικία, που λειτουργούν στην Ενορία μας.   

 Τα Σχολεία του Χριστού προσφέρουν στα παιδιά, μικρά και μεγάλα, αγόρια ή κορίτσια, ιδανικά για να πιστέψουν, κριτήρια ασφαλή για να προχωρήσουν στη ζωή με ψηλά το κεφάλι, απάντηση στα ερωτήματά τους και μοναδικές λύσεις στα όποια προβλήματά τους. Και πολύ περισσότερο αισιοδοξία, ειλικρίνεια, χαρά φιλία, σωστή ψυχαγωγία, επιτυχία στη ζωή τους και αποτελούν τη μοναδική ελπίδα στις καθημερινές τραγικές συνθήκες που βιώνει δυστυχώς η κοινωνία μας.  Το έργο της Κατήχησης η Εκκλησία μας το προσφέρει με περισσή αγάπη για τους νεαρούς βλαστούς της προκειμένου να ολοκληρώσει τη συνειδητή  ένταξή τους στην πνευματική οικογένειά Της. Σας προσκαλούμε λοιπόν, να συνεργασθείτε με την Ενορία σας προτρέποντας τα παιδιά σας να παρακολουθήσουν τα μαθήματα των Κατηχητικών μας Σχολείων, φροντίζοντας για την απρόσκοπτη φοίτηση τους  σ’ αυτά σύμφωνα με το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ λειτουργίας τους.

Αν γνωρίσουν τα παιδιά μας του Θεού τα πράγματα το μέλλον τους θα είναι γεμάτο από τις ευλογίες του Θεού!   

« Ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με τῶν γαρ τοιούτων ῤστίν  ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. Ιθ΄14)

Με αγάπη Χριστού και πατρικές ευχές

οι Ιερείς του Ναού.

Γιατι οι ευσεβεις και οι φτωχοι αδικουνται;

Δεν φθανει ο νους και η δυναμη της γνωσεως του ανθρωπου να κατανοησει τα θεια μυστηρια.

Κάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι, δίκαιοι και ευσεβείς, είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί άδικοι και αμαρτωλοί είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού. Ο Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατεβεί στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο Γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί. Εκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό. Ο αββάς, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δένδρου και σε λίγο, να που περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Εκεί που αναπαυόταν, βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά, για να τα μετρήσει. Αφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν κάτω στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του, αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από εκεί άλλος οδοιπόρος, για να πιεί νερό. Βρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα. Κατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος, και κάθισε κι αυτός να αναπαυτεί. Ενώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται και ο πλούσιος και πέφτει πάνω στο φτωχό κα του λέει με θυμό: «Γρήγορα, δος μου τα φλουριά που βρήκες». Ο φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Τότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνει με τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και με ένα χτύπημα τον σκότωσε. Και άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε έφυγε πολύ λυπημένος. Ο αββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Κύριο έλεγε: «Κύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητα Σου; Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος και του είπε: μη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με το θολή του Θεού γίνονται, αλλά κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Μάθε, λοιπόν, ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτός δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά. Κι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης το Θεό, οικονόμησε ο Θεός έτσι και τα έδωσε διπλά αντί πενήντα φλουριά, εκατό. Εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει φόνο, επειδή, όμως, είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του. Αυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε το φόνο, έμελλε να κολασθεί από την πλεονεξία του, γι' αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια. Και να τώρα, αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. Λοιπόν πήγαινε τώρα στο κελί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, διότι είναι ανεξερεύνητες, και ανεξιχνίαστη η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνηση, και δεν φθάνει ο νους και η δύναμη της γνώσεως του ανθρώπου να κατανοήσει τα θεία μυστήρια. Γι αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να λέει: «δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις Σου» και από την απόλυτη πίστη του θα σωθεί, καθώς λέγει η Γραφή: «ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται».

Αφού άκουσε αυτά από τον άγγελο ο Αββάς, δόξαζε το Θεό.

Από το γεροντικό