ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ  ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ  ΤΟΥ  ΣΩΤΗΡΟΣ

 Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα γεγονότα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου, ἴσως τό ἐνδοξότερο καί τό θεαματικώτερο, εἶναι ἡ Μεταμόρφωσή του. Τό σπουδαίο αὐτό γεγονός ἔγινε στήν κορυφή τοῦ Θαβώρ. Οἱ μαθητές ἐκείνη τήν ὥρα δέν εἶχαν ἀνεβεῖ στό φυσικό Θαβώρ, ἀλλά εἶχαν ἀνεβεῖ στό Θαβώρ τῆς Μεταμορφώσεως, ὅπου δέν ἀνεβαίνει κανείς μόνος ἀλλά παραλαμβάνεται ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἔγινε καί μέ τούς τρεῖς μαθητές, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Πῆρε μαζί του ὁ Χριστός τόν Πέτρο γιά τή θερμή του ἀφοσίωση, τόν Ἰωάννη γιά τή μεγάλη ἀγάπη πού τοῦ εἶχε καί τόν Ἰάκωβο, γιατί πρῶτος ἀπό τούς Μαθητές θά ὑφίστατο τό μαρτυρικό θάνατο. Πῆρε μαζί Του τούς τρεῖς αὐτούς μαθητές γιά νά τούς ἐνισχύσει. Σέ λίγο θά Τόν ἔβλεπαν σταυρωμένο σάν κοινό κακοῦργο καί κινδύνευαν νά σκανδαλισθοῦν. Μεταμορφώνεται λοιπόν μπροστά τους γιά νά ἔχουν μιά βεβαίωση ὅτι, στό Πάθος βάδισε ἐκούσια καί ὅτι, πίσω ἀπό τό Πάθος κρυβόταν ἡ δόξα. Ἡ λάμψη τοῦ Κυρίου στό Θαβώρ ἦταν τό ἄκτιστο φῶς τῆς Θεότητός του, πού μέχρι ἐκείνη τήν ὥρα κρυβόταν κάτω ἀπό τήν ἀνθρώπινη σάρκα του. Στήν ὁλοφώτεινη αὐτή δόξα τῆς Μεταμορφώσεως ἐμφανίζονται καί οἱ δύο κορυφαίοι ἐκπρόσωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα συνομιλοῦσαν μέ τόν Κύριο. Παρόντες λοιπόν στή Μεταμόρφωση δύο ἐπουράνιοι καί τρεῖς ἐπίγειοι ἄνθρωποι, γεγονός πού φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός δεσπόζει τῶν ἐπουρανίων καί τῶν ἐπιγείων. Τότε μία φωτεινή νεφέλη ἐπεσκίασε τούς μαθητές καί ἀκούσθηκε φωνή πού ἔλεγε: Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὑδόκησα αὐτοῦ ἀκούετε. Ὁ Πατέρας λοιπόν ἀποκαλύπτει τόν ἀγαπητόν Υἱό Του καί προτρέπει αὐτόν νά ἀκοῦμε. Κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ὅλοι οἱ πιστοί καί οἱ δίκαιοι θά μεταμορφωθοῦν καί θά λάβουν φῶς ἀπό τό φῶς Του καί δόξα ἀπό τή δόξα Του.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Μιά ὁλόκληρη νύκτα προσευχόταν ὁ Χριστός πάνω στό βουνό γιά τήν έκλογή τῶν μαθητῶν Του καί τό πρωΐ  ἦρθε στόν κόσμο καί κάλεσε ἐκείνους πού θά γινόταν μαθητές καί Ἀπόστολοί Του. Οἱ 12 αὐτοί ἄνδρες, πού μερικοί ἦταν ἀγράμματοι καί ἁπλοϊκοί ψαράδες, ἔγιναν θεατές τῶν θαυμάτων Του καί σ’ αὐτούς ἐμπιστεύθηκε τούς Θεόπνευστους λόγους Του. Ἀκόμη κι ἄν ἐκεῖνοι ἀπό φόβο τόν ἐγκατέλειψαν μόνον πάνω στό Σταυρό, ὁ Ἀναστημένος Χριστός ἐμφανίζεται συχνά γιά νά τούς στηρίξει καί νά τούς ἐνδυναμώσει στήν πίστη, ὥστε νά δεχθοῦν τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέ τό φωτισμό Του ἔγιναν ἀγνώριστοι, ἀναδείχθη-καν Πάνσοφοι καί Πανίσχυροι. Μέ ἱερό ζῆλο ξεχύθηκαν στά πέρατα τοῦ κόσμου γιά νά κηρύξουν ὅσα ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ καί ὅσα θαυμαστά εἶδαν μέ τά μάτια τους. Ὁ Θεός τούς ἔδωσε τή χάρη Του νά θεραπεύουν τίς ἀσθένειες καί νά ἐκβάλλουν δαιμόνια. Οἱ ἁπλοϊκοί ψαράδες πέτυχαν νά ἀναμορφώσουν  τήν οἰκουμένη καί τά ὅσα δίδαξαν τά ἐπισφρά-γισαν μέ τό μαρτύριό τους, ἔτσι ὅπως τούς τό εἶχε προείπει ὁ Χριστός. Ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, πρίν τήν Ἀνάληψή Του, ἦταν «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» κι ἐκεῖνοι φρόντισαν ὥστε «εἰς πᾶσαν τήν γῆν» νά ἐξέλθει ὁ φθόγγος αὐτῶν. Μάλιστα τό μεγάλο θαῦμα συντελέσθηκε χωρίς ἀνθρώπινη βοήθεια. Κατέλυσαν τίς ψεύτικες θρησκεῖες, ἀνακαίνισαν τίς ψυχές καί ἄλλαξαν τή ροή τοῦ κόσμου. Ἡ ἀνθρωπότητα δέν γνώρισε οὔτε θά γνωρίσει ἐργάτες τῆς Ἀλήθειας μεγαλύτερους ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί Μαθητές τοῦ Κυρίου. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Μετά τήν Πεντηκοστή καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Θεοφόρου Πατέρες θέσπισαν νά τιμῶνται καί νά ἑορτάζονται ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀναδείχθηκαν ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα Ἅγιοι. Μέ τό νά δίνεται ἡ δυνατότητα στούς ἀνθρώπους νά ἀνέβουν στόν οὐρανό καί νά ζήσουν αἰώνια κοντά στό Χριστό δείχνει τό τί μεγάλα θαύματα ἐπιτέλεσε καί ἐπιτελεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Στούς Ἁγίους Του ὁφείλεται ἡ ὀμορφιά τῆς γῆς, ὅπου ἀνθίζουν ὡς «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου» καί μέ τό δραστικό του ἄρωμα προλαμβάνουν τή σήψη τῆς ἁμαρτίας καί διατηρούν τή ζωτικότητα τῆς γῆς, ἐφ’ ὅσον αὐτοί εἶναι καί τό «ἅλας τῆς γῆς». Δοκιμάσθηκαν, οἱ Ἅγιοι, παντοιοτρόπως στή γῆ κι ὁ Θεός τούς βρῆκε ἄξιους, τούς ἔκανε φίλους Του καί τούς ξεχώρισε «ὡς σκεύη ἐκλογῆς τοῦ βαστᾶσαι τό ὄνομά Του ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασιλέων». Ἀναρίθμητα ὑπῆρξαν τά βάσανα καί οἱ θλίψεις τῶν Ἁγίων στή ζωή ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου μέχρι τοῦ τελευταίου Ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας. Πανστρατιά ἀμέτρητη, εἶναι οἱ Ἅγιοι ἔχοντας κορυφαίους ἐκπροσώπους τήν Παναγία μας, τόν Τίμιο Πρόδρομο, Μεγαλομάρτυρες , Ἄνδρες, Γυναῖκες καί Παιδιά. Ἀπόστολοι, Προφῆτες, Ἱεράρχες, Ἀσκητές  ὅλοι ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση πού τούς ἔκανε ὁ Θεός μέ τή βαθιά, πηγαία καί δυνατή τους πίστη. Οἱ Ἅγιοι βρίσκονται κοντά μας, παρεμβαίνουν στήν καθημερινή μας ζωή, ἀκοῦνε τίς προσευχές μας, ἐνισχύουν τόν ἀγῶνα μας, διορθώνουν τά λάθη μας, μᾶς δείχνουν μέ χίλιους δυό τρόπους τήν παρουσία τους στή ζωή μας καί μᾶς λένε ὅτι, ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Ἐπίγειοι Ἄγγελοι, οὐράνιοι Ἄνθρωποι. Ἡ ζωή τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας μοιάζει μέ μιά κραυγή ἀφύπνισης. Εἶναι ἡ πυξίδα πού δείχνει στόν καθένα τόν χαμένο προορισμό, τήν Ἁγιότητα!

ΔΕΥΤΕΡΑ  ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ  ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε ὅτι, πιστεύουμε «εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τό Κύριον, τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συνδοξαζόμεον, τό λαλῆσαν διά τῶν Προφητῶν». Γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅ,τι γνωρίζουμε εἶναι αὐτά πού μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός ὅτι, εἶναι τό τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Θεοῦ, δηλ. εἶναι ἐκεῖνο πού κατηύθυνε τήν γλώσσα τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων ἀνά τούς αἰῶνες.  Πρίν ἀπό τό Πάθος ὁ Ἰησοῦς ὑποσχέθηκε τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἦρθε σάν ἕνας σφοδρός ἄνεμος πού ἔσεισε τήν Ἱερουσαλήμ, ὄχι μόνο γιά νά δηλώσει τήν παρουσία Του, ἀλλά καί γιά νά φανερώσει τήν δύναμη καί τήν ὁρμή πρός τό καλό. Εἰσέβαλε στόν κόσμο σάν ὁρμητικός ἄνεμος γιά νά δείξει πώς ἦρθε γιά νά ξεριζώσει καί νά ξεθεμελιώσει ὅλα τά καθεστῶτα τῆς ἁμαρτίας, νά διαλύσει δηλ. τό κακό καί νά τό σκορπίσει σάν τό ἄχυρο πού παίρνει ὁ ἄνεμος. Ἀλλά αὐτός ὁ βίαιος ἄνεμος δέν ἦταν ἡ πρώτη πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάνω στούς Μαθητές καί Ἀποστόλους. Ἀμέσως «ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν». Κάθησε ὄχι μόνο σέ κάθε Μαθητή τοῦ Κυρίου ἀλλά καί σέ ὅλους τούς ἄλλους πού παρευρίσκονταν ἐκεῖ. Ὅλοι δέχτηκαν μία ἀπό τίς πύρινες γλῶσσες πού τούς μετέτρεψαν σέ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλη τήν Οἰκουμένη. Ἔτσι οἱ ἀγράμματοι καί δειλοί, πρίν ἀπό λίγο καιρό, μαθητές τοῦ Ἰησοῦ ἀμέσως μετά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γόνονται δυνατοί καί σοφοί, ὥστε τελικά νά  ἀλλάξουν μέ τή διδασκαλία καί τό ἔργο τους τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀπό τότε τό Ἅγιο Πνεῦμα παραμένει στήν Ἐκκλησία καί ὅπως ψάλλουμε: «ὅλον συγκροτεῖ τόν Θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

 Ἡ Πεντηκοστή ἱστορικά εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας καί κατ’ αὐτήν τήν «μεθέορτον καί τελευταίαν ἑορτήν» κατά τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Μελωδό, γίνεται «ἐπαγγελίας συμπλήρωσις». Τήν Πεντηκοστή τήν ἑορτάζουν καί οἱ Ἐβραῖοι σέ ἀνάμνηση τῆς κακοπάθειάς τους στήν ἔρημο καί τῶν πολλῶν θλίψεων, μέχρι πού μπῆκαν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Κατά τήν ἡμέρα αὐτή πού γιόρταζαν οἱ Ἐβραῖοι τήν Πεντηκοστή, ἔγινε καί ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Μαθητές καί Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση πού τούς εἶχε δώσει. Ὁ ἄλλος Πᾳράκλητος, ὁ Παρηγορητής δηλαδή πού εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, μένει στήν Ἐκκλησία γιά πάντα, «μένει μεθ’ ἡμῶν εἰς τόν αἰῶνα» κι ἀναδεικνύει τήν Ἐκκλησία θεοσύστατο θεσμό πού κανένας δέν μπορεῖ νά τόν καταλύσει. Τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέβηκε σάν μιά δυνατή βοή ἀνέμου κι ἐμφανίστηκε ὡς φωτιά «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν». Οἱ Μαθητές - Ἀπόστολοι πυρακτώθηκαν. Ἔγιναν δυνατοί, φλογεροί καί ἀμέσως βγῆκαν νά κηρύξουν, στό πλῆθος πού εἶχε συγκεντρωθεῖ, τά ὅσα εἶδαν, τά ὅσα ἄκουσαν καί τά ὅσα φηλάφησαν κατά τήν τρίχρονη συναναστροφή τους μέ τό Χριστό. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐκείνη τή στιγμή μεταδόθηκε σέ χιλιάδες ἀκροατές, πού παραβρέθηκαν σ’ αὐτό τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο γεγονός, καί μάλιστα στόν καθένα ξεχωριστά, στή γλῶσσα του, δεδομένου ὅτι ἐκεῖ βρίσκονταν προσκυνητές ἀπό διάφορες χῶρες. Ἡ μεταβολή τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ κόσμου ὁλόκληρου ἦταν ἀδύνατο νά συμβεῖ ἄν τήν Πεντηκοστή δέν κατέβαινε τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ὑπῆρξε ἡ ἀήττητη πανοπλία τῶν Ἀποστόλων. Ἀπό τότε τό Ἅγιο Πνεῦμα παραμένει διαρκῶς παρόν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὁδηγεῖ στή γνώση τοῦ Θεοῦ καί στή σωτηρία ὅσους καταφεύγουν σ’ Αὐτήν. Διότι ὑπάρχει μέσα Της μία δύναμη ἀόρατη, ἡ ὁποία καταργεῖ ὅλες τίς δυνάμεις τοῦ σκότους, σώζει τόν ἁμαρτωλό καί ἀναδεικνύει Ἅγιο τόν κατάδικο. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία στό διάβα τῶν αἰώνων εἶναι ἡ πολιτεία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ (28-5-2017)

Ὅπως στά ἀρχαῖα χρόνια ὑπῆρχε συνήθεια οἱ ἄνθρωποι νά τιμοῦν ἐκείνους πού γύριζαν νικητές ἀπό τούς πολέμους, γιατί μέ τήν ἀνδρεία τους ἔσωσαν τήν πατρίδα, ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τιμᾶμε, τούς Θεοφόους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πού σέ καιρούς δύσκολους πάλεψαν μέ γενναιότητα μέσα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους γιά τή διατήρηση τῆς Ἀλήθειας καί τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας. Μέ πεῖσμα καί φανατισμό οἱ αἱρέσεις σείουν συθέμελα τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτος αἱρεσιάρχης ὁ Ἄρειος ὁ ὁποῖος μέ τίς κακοδοξίες του στρεφόταν ἐνάντια πρός τό Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ἀμφισβητώντας τήν Θεότητά Του. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος συγκαλεῖ τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ὥστε οἱ Θεοφόροι Πατέρες νά ἀντιμετωπίσουν τίς βλάσφημες θεωρίες τοῦ Ἀρείου. Ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς αὐτοκρατορίας προσῆλθαν στή Νίκαια 318 Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ τούς Συμβούλους του, γιά νά συγκροτήσουν τή Σύνοδο καί νά δώσουν τή μεγάλη μάχη κατά τῶν δοξασιῶν τοῦ Ἀρείου. Ὁ Ἄρειος Πρεσβύτερος ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια ἤδη ἀπό πολύ νωρίτερα εἶχε ἀρχίσει νά κηρύττει τήν αἵρεση γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀρνούμενος τήν θεότητά Του. Οἱ Θεοφόροι Πατέρες, πού οἱ πιό πολλοί ἔφεραν ἀκόμα τά σημάδια τῶν βασανισμῶν ἀπό τόν τελευταῖο διωγμό, ἔσπευσαν καί πάλι νά δώσουν τή μεγάλη μάχη κατά τοῦ Ἀρείου καί τῶν ὑποστηρικτῶν του. Μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σάρωσαν τά νέφη τῆς αἵρεσης κι ἔκαναν νά λάμψει ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστός! Ἡ Ἐκκλησία ἀπαλλάχθηκε ἀπό τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου καί διετράνωσε τήν ἀνόθευτη ἀλήθεια της ὅτι, ὁ Χριστός εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα. Τέλος τιμώντας τούς Θεοφόρους Πατέρες ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ σαρκί Ἀναληφθείς Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός ἀληθινός καί τέλειος ἐν σαρκί ἄνθρωπος.

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ  ΚΛΙΜΑΚΟΣ   

Kατά τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, πού γιορτάζεται τήν Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, προβάλλεται τό περίφημο σύγγραμμά του, ἡ Κλίμαξ (πού σημαίνει σκάλα). Τό ἔργο του ὀνομάζεται ἔτσι, ἐπειδή μέ τριάντα λόγους ἀνεβάζει τόν κάθε εὐσεβή πιστό, σάν σέ τριάντα σκαλοπάτια, ἀπό τά χαμηλότερα πρός τά ὑψηλότερα μέχρι τήν κορυφή τῆς Ἁγιοσύνης. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε καί ἔζησε κατά πᾶσα πιθανότητα μετά τά μέσα τοῦ 6^ου μ.Χ. αἰῶνα. Δέν γνωρίζουμε τἰποτα ἄλλο ἀπό τήν προσωπική του ζωή, ἀφοῦ ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἐγκατέλειψε τόν κόσμο τό μόνο πού φρόντισε ἦταν νά ζήσει ὡς ξένος, ἑνωμένος μέ τό Θεό. Γνωρίζουμε ἀκόμη ὅτι ἀπό τήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν, ἀπό ἀγάπη γιά τό Θεό πῆγε στό Σινᾶ, ὅπου ἔγινε μοναχός. Βλέποντας τόν Γέροντά του σάν μιά ὁλοζώντανη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοσιώθηκε στή μοναχική ζωή μέ ἀπόλυτη ὑπακοή. Ἕνας ἀπό τούς συμοναστές του, ὁ Στρατήγιος, προέβλεψε ὅτι ὁ νέος αὐτός μοναχός θά ἀναδειχθεί ἀπό τό Θεό φωστήρας τῆς Οἰκουμένης. Τοῦτο προφήτεψαν κι ἄλλοι χαρισματοῦχοι Σιναΐτες γέροντες κι ἡ προφητεία τους πράγματι ἐπαληθεύτηκε. Γιά 40 χρόνια ἔζησε σέ μιά σπηλιά τοῦ ὄρους Σινᾶ, μή ἔχοντας ἄλλη ἀσχολία παρά τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τή φυλακή τῆς καρδιᾶς του, ζῶντας ὡς ἐν σώματι ἄγγελος. Ἀναδείχθηκε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σινᾶ καί κοιμήθηκε εἰρηνικά γύρω στό600 μ. Χ. σέ ἡλικία 70 ἐτῶν. Μέ τό ἔργο του αὐτό, τήν «πνευματική κλίμακα», κάθε Σαρακοστή δείχνει σέ ὅλους μας τήν πορεία τῆς ἀνόδου ἀπό τά ἐπίγεια πρός τά οὐράνια, ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια, στήν Ἀναστάσιμη χαρά. 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Στή μέση τῆς Ἁγίας Σαρακοστῆς προβάλλει μπροστά μας ὁ Τίμιος Σταυρός γιά νά μᾶς ἀνακουφίσει, νά μᾶς ἐνθαρρύνει καί νά μᾶς στηρίξει ὑπενθυμίζοντάς μας τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ. Διανύοντας τόν ἀγῶνα τῆς Νηστείας καλούμαστε νά ἔχουμε τά μάτια μας καρφωμένα στό Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅ, τι κι ἄν μᾶς συμβεῖ νά γονατίσουμε καί νά ζητήσουμε ἀμέσως τή βοήθειά του. Ὅπως ἕνας Βασιλιάς, πρίν ὁ ἴδιος ἐμφανισθεῖ, στέλνει τούς δούλους του μέ τά σύμβολα του νά προπορεύονται, ἔτσι κι ἐδῶ. Ἐνῶ βρισκόμαστε στή μέση τοῦ ἀγῶνα προβάλλει μπροστά μας τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ μας, τό τρόπαιο τῆς νίκης Του ἡ Βασιλική Του σημαία καί μᾶς καλεῖ νά ἐντείνουμε τόν ἀγῶνα μας ἕως ὅτου ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε Ἐκεῖνον, νικητή καί τροπαιοῦχο νά καταπατᾶ μέ τό Σταυρό Του τό θάνατο. Ταυτόχρονα ὅμως μᾶς καλεῖ στή μεγάλη χαρά τῆς Ἀναστάσεώς του. Ὡραιότατα αὐτό τό ἐκφράζει κι ἕνας ὕμνος τοῦ ὄρθρου πού λέει: «Τοῦ ζωηφόρου σου Σταυροῦ τήν προσκυνήσιμον χαράν, σήμερον Χριστέ ὑπαντῶν-τες, προπομπήν ποιούμεθα, τοῦ Παναγίου Πάθους Σου, διά τοῦ ὁποίου τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου ἀπειργάσθηκες Παντοδύναμε Θεέ μας».

Τέλος ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης συνιστᾶ: " Ἄμποτε, ἀδελφέ, νά εἶναι καί εἰς ἐσέ ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου φῶς νοητόν, φωτίζον... Ὥσπερ γάρ ὁ πύρινος ἐκεῖνος καί φωτεινός στῦλος ὡδήγει τούς Ἰσραηλίτας ἐν τῇ ἐρήμῳ κατά τόν καιρόν τῆς νυκτός καί δέν ἄφηνεν αὐτούς νά πλανηθοῦν εἰς τήν στράταν, οὕτω καί ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἐδόθη εἰς ἐσέ, Χριστιανέ, διά νά σέ φωτίζῃ καί νά σέ ὁδηγῇ μέσα εἰς τό σκότος τῆς  παρούσης  ζωῆς καί νά μή σέ  ἀφήνῃ νά πλανηθῆς εἰς τούς κρημνούς τῆς ἁμαρτίας. Ἀγάπα ὅμως καί σύ νά σηκώνεις τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ γιά νά περάσεις μέ ἀσφάλεια καί βεβαιότητα ἀπό τήν θύρα τοῦ Παραδείσου.... στήν Βασιλεία τῆς Ἀναστάσεως». Γένοιτο!

KYRIAKH B΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Ἠ Δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη σ’ ἕναν ὑπέρμαχο ἀγωνιστή τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος προτρέπει ὅλους τούς πιστούς νά περπατοῦν κάτω ἀπό τό θεῖο Φῶς, πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ κραυγή τῆς ἱκεσίας του «Φώτισόν τό σκότος Κύριε»! ἀποτελεῖ παράδειγμα ἱκεσίας γιά ὅλους μας πού βαδίζουμε στό σκότος τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη στά τέλη τοῦ 13^ου αἰῶνα. Νεώτατος δέ καί φλεγόμενος ἀπό τόν πόθο τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἔρχεται στό Ἅγιο Ὄρος. Οἱ συνεχεῖς ὅμως ἐπι-δρομές τῶν Ἀγαρηνῶν τόν ἀνάγκασαν νά καταφύγει στήν Σκήτη Βέροιας. Ἀργότερα γύρισε στό Ἅγιο Ὄρος καί κατόπιν ἀνεδείχθη Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Πηγαίνοντας γιά τήν Κωνσταντι-νούπολη συλλαμβάνεται κι αἰχμαλοτίζεται ἀπό τούς Ἀγαρηνούς γιά νά ἐλευθερωθεῖ λίγα χρόνια άργότερα. Τήν ἐποχή αὐτή παρουσιάστηκε ὁ Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός, πού σήκωσε φοβερό πόλεμο κατά τῶν ἡσυχαστῶν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος πάλεψε μαζί του μέ ἀπίστευτη πνευματική δύναμη καί σοφία καί τελικά νίκησε ἀποδεικνύοντας μέ ἀδιάσειστα πνευματικά ἐπιχειρήματα πώς τό Θαβώριον φῶς τῆς Μεταμορφώσεως ἦταν ἄκτιστο καί ὄχι κτιστό. Ἔτσι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔσωσε τήν Ὀρθοδοξία, πού γιά μιά ἀκόμη φορά διέτρεξε κίνδυνο ἀπό τό δυτικό τρόπο σκέψης (Παπι-σμός), ἀλλά κι ἀπό τόν μουσουλμανισμό τῆς Ἀνατολῆς. Γι’ αὐτό ἡ δεύτερη Κυριακή τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη στή μνήμη του καθώς καί στή νίκη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀσκητισμοῦ (ἡσυχασμοῦ)

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«Οὐκέτι τῶν ἀσεβῶν αἱρετικῶν ἡ ὀφρύς αἴρεται. Ἡ γάρ Θεοῦ δύναμις τήν Ὀρθοδοξίαν ἐκράτυνε».

Μέ αὐτά τά χαρμόσυνα τροπάρια καί τή λιτανεία τῶν ἱερῶν Εἰκόνων ἡ Όρθοδοξία πανηγυρίζει τή νίκη της κατά τῶν αἱρέσεων. Ἀφορμή ἔδωσε ἡ περίοδος τῆς εἰκονομαχίας πού ξεκίνησε στά χρόνια τοῦ βασιλιά Λέοντος 3^ου τοῦ Ίσαύρου καί ἔληξε ἐπί Θεοδώρας τῆς Αὐγούστας. Στά χρόνια αὐτά Kληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί πού ἀντέδρασαν στά ἀσεβῆ διατάγματα τῶν βασιλέων διώχθηκαν, φυλακίσθηκαν, ἐξορίσθηκαν, βασανίσθηκαν καί θανατώθηκαν. Ὁ Θεός ἀνέδειξε μεγάλους ἀγωνιστές πού μέ σθένος ὑποστήριξαν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, οἱ  Ὅσιοι Θεοφάνης καί Θεόδωρος οἱ Γραπτοί, οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες  Γερμανός, Νικηφόρος, Μεθόδιος καί πολλοί ἄλλοι, τῶν ὁποίων τά ὀνόματα εἶναι γραμμένα στή Συνοδική ἀπόφαση τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας. Μέ τό θάνατο τοῦ τελευταίου εἰκονομάχου βασιλιά Θεόφιλου καί ἐπειδή ὁ διάδοχός του Μιχαήλ ὁ 3^ος ἦταν μόλις τεσσάρων ἐτῶν, ἀνέλαβε τήν ἀντιβασιλεία ἡ εὐσεβής Θεοδώρα. Αὐτή προέβη ἀμέσως στήν ἀποκατάσταση τῆς τιμῆς τῶν εἰκόνων καί στήν ἀνάκληση ὅλων τῶν ἐξορίστων Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τόν Μάρτιο τοῦ 843 μετά τόν ἀναθεματισμό τῶν αἱρετικῶν καί τήν ἐπικύρωση τῶν ἀποφάσεων τῆς 7^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συγκεντρώθηκαν τήν πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς τοῦ ἔτους 843 σέ μία μεγάλη λιτανεία καί στήν ἐπίσημη πλέον Ἀναστήλωση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων. Ἡ ἑορτή αὐτή ἀπό τότε καθιερώθηκε νά τελεῖται κάθε χρόνο τήν πρώτη Κυριακή τῆς Μ. Σαρακοστῆς. Ἡ ἑορτή αὐτή ἔχει γίνει τό σύμβολο τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί ὅλων τῶν αἱρέσεων.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένην ἐστήριξε.